Hoe komt het toch, dat droef en zwaar,
Zo alles komt, 't  ook weer verkeert
En wiss'lend, pijnigend, altijd leeg,
Mijn arme hart zichzelf verteert?
 
Net gekomen moet ik scheiden;
Net ontstoken gaan weer doven
Alle vreugden, en van 't lijden
Daalt de donk're wolk van boven.
 
Uit de lichten in de nacht,
Uit de ogen, die eerst stralen,
Waar mijn ganse hart van lacht,
Ben ik weer aan alle kwalen,
Aan 't dorre leven teruggegeven.
 
[Hoe kort toch die momenten,
Mijn lente!
Hoe lang, hoe lang toch duren
De duist're, droeve scheidingsuren!
Terug te keren
En jou ontberen!]
 
Toen 'k nog niet wist van jouw bestaan,
Toen mocht verlangen bij mij zijn,
Een vlaag van hoop mocht door mijn wensen gaan,
De toekomst was een held're schijn:
Nu moet ik van herinnering kopen
Wat ik eens ervoer als brand;
Nu weer door de woestheid lopen,
Door een onbewoond, leeg land;
Ik moet doelloos, klagend dwalen,
En verloor de gouden stralen,
Van 't geluk de laatste rand.
 
Nog voel ik zacht jouw hand,
Als in een droom nog je kussen,
Nog volgen mij je lieve blikken,
En de gedachte dit te moeten missen,
Blijft mij steeds verschrikken.
 
[O 't  hopen, smachten, lijden wil niet tanen,
Hoe dorst ik naar de zoete tranen!
O geef mij troost toch, ijdel wanen,
Hoe leeg je bent, hoe doods, hoe nietig!
Laat je mij achter zo verdrietig?
 
O tijd van nu, wat ben je snel!
Verleden tijd, wat ben je klein!
O toekomst, hoe zul jij oneindig zijn?
Oneindig als aan d' hemelbogen
De sterren naar de eeuw'ge ruimten stijgen,
Zo voel ik uren, dagen, manen mij onttogen,
En in mijn diepste zijn het droeve zwijgen,
Óm mij een grote zwarte zee, heel traag bewogen,
En ach, geen groene kust in 't oog te krijgen!]