Ik kon niet stoppen voor de Dood,
Dus minzaam stopte Hij voor mij;
In 't rijtuig zaten wij alleen,
Met nog Onsterflijkheid erbij.

Wij reden langzaam -- haast had Hij 
Niet echt, en alles wat ik deed,
Omdat het moest of uit plezier,
Dat staakte ik uit hoffelijkheid.

Daar was de school, met op het plein
De kinderen in 't speelkwartier.
Akkers voorbij, met starend graan,
En laag de zon in 't avonduur.

Of liever, die kwam ons voorbij --
Hoe kil de dauw die nu opsteeg --
Van herfstdraad slechts was mijn japon --
Van dunne tule slechts mijn kraag.

Wij hielden voor een huis, het leek
Een ronding in het gras --
Nauw zichtbaar was ook slechts het dak --
De daklijst overgroeid met gras.

Sindsdien verstreken eeuwen reeds --
Maar elk voelt korter dan de tijd 
Toen ik aan elke paardenkop
Zag: dit ging richting Eeuwigheid.