Ik weet wel een kleur, ja, waarvan ik zo houd,
Die schat ik nog hoger dan zilver en goud;
Die draag ik zo graag op mijn hoofd en kledij,
De ‘kleur van de waarheid’, zo heet zij voor mij.
 
Wel bloeien in lieflijke, tedere vorm
De gloeiende rozen, maar kwetsbaar enorm.
De ‘bloem van de liefde’ werd daarom hun naam;
Hun charme is prachtig, maar houdt niet lang aan.
 
Het blauw van de hemel straalt heerlijk en mild,
Dus koos voor de trouw men dat vriend’lijke  beeld.
Maar soms trekken wolken de ether toch dicht,
Zo dringen ook zorgen de trouw vaak uit zicht.
 
De kleur van de sneeuw, die men stralen steeds ziet,
Heet kleur van de onschuld, maar lang duurt zij niet.
Al gauw is ‘t verdonkerd, ’t verblindende kleed; 
Door laster en afgunst lijdt onschuld ook sleet.
 
Waarom toch, zo vraag je, de kleur die je roemt
De heilige kleur van de waarheid genoemd?
Omdat door haar schijnsel je alles goed ziet
En zij ons bescherming en vastigheid biedt.
 
Haar schaadt ook de gutsende regenbui niet,
Noch bleekt haar het zonlicht, hoe ’t zindert en ziedt;
Dus draag ik haar graag op mijn hoofd en kledij
En heet zij de ‘kleur van de waarheid’ voor mij.