Drie Liederen met klavierbegeleiding , opus 4

O leeuwrik, tot de wolk gevlogen,
En daar u wieglend in den hoogen,
Hebt gij mijn' minnaar niet gezien!
„Neen, niemand noemde of wees mij dien.“

 ... 

O wouden, in wier looverzalen 
De zangbron vloeit der boschkoralen,
Weet gij, waar mijn verloofde zij?
„Neen, niemand trok alhier voorbij.“

O rotsen, in de ruimt' verheven,
Waarboven de adelaren zweven,
Hebt gij mijn' ridder niet ontwaard!
„Neen, noch den ridder, noch het paard.“

O vloed, wiens golven schuimend vlokken,
Is hij uw diepten doorgetrokken,
Mijn oorlogsman met zijn helmet?
„Uw oorlogsman ligt in mijn bed.“

Ik heb mijn net geworpen
Al in de wilde zee;
Ik brenge vele visschen
In mijnen boot wel mee.

De visschen, die verkoop ik dan
Aan het volk der stadt;
En mettertijd verwerf ik
'nen grooten, rijken schat.

Ik ga dan niet meer varen
Of visschen in de zee;
Ik bouwe dan een hofken
En leef in rust en vree.

Dan span ik op de velden 
Mijn oud visschersnet;
En komt een vink gevlogen,
Dan heet het: opgelet!

Doch, liever dan een vogel,
Vong ik een maagdelijn;
Dan zou wel haast mijn hutje
Vol blijde vinken zijn.

Mijn teeder engel is ten grave neêrgezegen;
Mijn leven lang beween ik haar met droef gemoed ...
Hoe treurig blinkt mij thans de zon der toekomst tegen,
dewijl ik zonder liefde op aarde dwalen moet!

Ach! in haar somber graf berust voor altijd neder
mijn hert, mijn' zoetste liefde en mijn' bedukte ziel.
Op aarde geef ik nooit mijn hert noch liefde weder;
dit zwoer ik op haar graf waar ik soms nederkniel.