8 śpiewów

Któż me westchnienia, kto me łzy policzy?
Czy już tak długie przepłakałam lata,
Czy tyle w piersiach i sercu goryczy,
Że od mych westchnień pordzewiała krata?
Gdzie łza upadnie, w zimny głaz przecieka,
Jak gdyby w serce dobrego człowieka.

Jest wieczny ogień w zamku Swentoroga,
Ten ogień żywią pobożne kapłany;
Jest wieczne źródło na górze Mendoga,
To źródło żywią śniegi i tumany;
Nikt moich westchnień i łez nie podsyca,
A dotąd boli serce i źrenica.

 ... 

Trzy piękne córki było nas u matki,
A mnie najpierwej żądano w zamęście;
Szczęśliwa młodość, szczęśliwe dostatki,
Któż mi powiedział, że jest inne szczęście?
Piękny młodzieńcze! na coś mi powiedział
To, o czym w Litwie dawniéj nikt nie wiedział?

O Bogu wielkim, o jasnych aniołach,
Kamiennych miastach, kędy wiara święta,
Gdzie lud w bogatych modli się kościołach
I kędy dziewic słuchają książęta,
Waleczni w boju, jak nasi rycerze,
Czuli w miłości, jak nasi pasterze;

Gdzie człowiek, ziemskie złożywszy pokrycie,
Z duszą ulata po rozkosznym niebie.
Ach, ja wierzyłam, bo niebieskie życie
Już przeczuwałam, gdym słuchała ciebie! 
Ach, odtąd marzę, w dobrych i złych losach,
Tylko o tobie, tylko o niebiosach.

Krzyż na twych piersiach oczy me weselił,
W nim oglądałam przyszłe szczęścia hasło,
Niestety! z krzyża gdy piorun wystrzelił,
Wszystko dokoła umilkło, zagasło!
Nic nie żałuję, choć gorzkie łzy leję,
Boś wszystko odjął, zostawił nadzieję.

 ... 

„I cóż milszego jak cień w upałach;
I cóż milszego jak lulka w cieniu?
Jak paląc lulkę siedzieć w milczeniu,
I o niebieskich marzyć migdałach?
O! gdybym tęczę miał zamiast cybuka,
Wulkan za lulkę [i]1 dąb za hajduka.

Urżnąłbym [równo dwa tęczy]2 końce;
Na jednym końcu wulkanbym wprawił,
Na drugim, zamiast bursztynu, słońce,
W tyle za sobą dąbbym postawił;
I siedział sobie jak Nuszyrwan jaki,
Z góry na ziemskie poglądając żaki.

Dąb mój najwyższy z dębów Iranu,
Lasy i góry przerósłszy głową,
Stałby cierpliwie z lulką gotową,
Cienia i chłodu nie skąpiąc [panu,
A jakbym usnął zmordowany skwarem,
Dąbby oganiał komary konarem]3.

Hej dębie! [fajki! — S sółtańską]4 miną
Paliłbym, dymek cedząc przez zęby,
Albobym rzucał kręgi i kłęby,
Ażbym się chmurą otoczył siną;5
Mój biały turban jak łeb Araratu
S ponad obłoków panowałby światu.

Skończywszy lulkę uradowany,
Dopóty dąłbym, dopóty dmuchał,
Dopóty żarem, popiołem buchał,
Aż Frengistanu psów jak kasztany
Popiekłbym w żywym ogniu na cześć Ali,
I wytrząsł popiół na tych co zostali!”

Drużki siostrze méj śpiewały
Długi warkocz rozczesały
  A w jéj oku łza
  a w jéj oku łza.

Matka wianek przyczepiła
Jam dziwiła się cieszyła.
Szłam z drugiemi do kościoła
tańcowałam tak wesoła
  do białego dnia
  do białego dnia.

Gdy mnie drużki zaśpiewały,
w sercu łzy się uzbierały
  choć na twarzy śmiech
  choć na twarzy śmiech.

Przy ołtarzu’m stanąć miała
Nie z tym moim com kochała
Z śmiercią w duszy z jasną twarzą
Szłam gdzie ojciec matka każą
  Ich nie słuchać grzech
  Ich nie słuchać grzech.

Dla kochanéj Helenki chcę piosenkę zaśpiewać
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Jedzie ułan a wśród drogi stanęła kochanka
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Na śniegow pościeli śpi promień xiężyca, 
Choć chłodno i wietrzno, do grobu kochanka 
Codziennie wieczorem przychodzi dziewica,
Modli się i wzdycha i płacze do ranka. 

Choć chłodno i wietrzno, ni śnieżne zawieje, 
Ni wicher kochanki nie straszy zimowy; 
Na grobie miłego dziewica łzy leje, 
I łza jej raz padła na kamień grobowy. 

Łza była gorąca, lecz wiatrem zmrożona 
Przystygła do głazu śród nocnéj zamieci; 
Jak śronu perełka na drzewie zwieszona, 
Noc całą, dzień cały, na mogile świeci. 

Wtém postrzegł to anioł, i leskę na grobie 
Przeziębłą, co prędzej pochwycił w swe dłonie: 
Stąd Litość ją w niebie podobała sobie, 
I perłę tę na swej zwiesiła koronie. 

W dzikim stepie zawierucha
  Po burzanach dmie
Na mogile płomień bucha
  Trzaska obok mnie
Przy ognisku w burce stoję
  szary śledzę dym
I wspomnienia chmurne moje
  w świat wyprawiam z nim.

Ach! i w duszy często burza
  Z gradem zwodnych mar
W piekło uczuć serce nurza
  W mózgu nieci żar
Wtedy dumą rozegranem
  okiem mierzę świat
A z aniołem i szatanem
  idę brat za brat.

Lecz się kończy nocna czata
  Rysuje się cień
I poranku mglista szata
  Osłoniła dzień
Niechaj ogień zgasi rosa
  Wiatr rozniesie dym
Myśl uderzy o niebiosa
  orlem skrzydłem swym.

Biednaż ja biedna,
byłaś mi jedna
moja dziecino
moja jedyno!

Panicz pokochał
potem porzucił,
i jak pojechał
już nie powrócił.

Choć się dziecina
wciąż do mnie tuli,
Ale wciąż straszno
biednéj Hanuli.

Oj! biała rzeko
Płyniesz daleko
I tak sze-roko
I tak głęboko.

Jedyne moje
wobjęcia swoje
Czemuś zabrała
o! rzeko biała!

Fala o falę
zwolna się trąci
Wsercu się pali
wgłowie się mąci.

Fala do fali
zwolna przypływa
Co się tam żali
Co mię przyzywa?

Oj! płyń daleko,
i płyń szeroko
W tobie tak cicho
I tak głęboko.