Drie liederen

O Lied! O Lied!
Gij helpt de smert
wanneer de rampen raken,
gij kunt, o Lied, de wonde in 't hert,
de wonde in 't hert vermaken!
 ... 
Gij laaft den dorst,
gij bluscht het brandend blaken,
gij kunt, o Lied, de drooge borst
en 't wee daarvan doen staken.
o Lied! o Lied,
het zwijgend nat
dat leekt nu langs mijn kaken,
gij kunt het, en uw kunst is dat,
gij kunt het honing maken...
o Lied!  ... 

Wat hangt gij daar te praten
aan die blomme, o bruine bie;
waarop, waaruit, waarover
ik u ronken hoore en zie?
Gij zijt er met uw'neuze en
met uw' tonge al ingegaan;
gij het eraan geroken
en van alles aan gedaan,
daarom, daarin, daarover,
op uw' vlerken alle twee:
ik wonder hoe die blomme u
laat geworden, zoo ter lee!
Och, ware ik in heur' plaatse, ik
hiet u varen, en ik sloot
zoo seffens al dat werk, al
dat geruchte uit mijnen schoot,
en 'k...: "Rap, uit mijnen weg en
uit mijne zunne, dat ik zie:
houd op, en laat mij werken,
of ik strale u!" zei de bie.

De zee, de zee, ze 'n zoeft bijkans
     zoo zeer niet als de boomen,
daar, wild, de winden deure rijen,
     te peerde, en zonder toomen.

Aan 't roepen gaan tienduizenden
     tienduizenden van blâren,
alsof 't zoveel tienduizenden
     van dolle menschen waren.

De regen ronkt, en geuten gaan,
     gegeeseld, allenthenen,
de natte boomen buigen doen,
     en bulderen en steenen.

Hoort! Nog nen keer, en nog nen keer,
     hertuiten en hertieren
de wilde winden: wederom
     is 't zeegeruchte aan 't gieren.

Geen einde ervan! De vogels zijn
     gevlucht, de takken breken;
verloren is de stemme mij
     gegaan. - De winden spreken.