Drie gedichten van Jan Luyken

In 't rijzen van den koelen dach, 
Als yder noch te slapen lach, 
Zat Appelona, die ik sach 
('t Zijn my geen dromen)
In de schaauw der bomen, 
En streelde een Luyd, 
Terwijl sy uyt 
Een heldere boesem song, 
Stil hiel de tong,
Die 't geveert 
Van het hele Woud braveert, 
   Het singen, 
   't Springen, 
   't Fluyten 
   't Tuyten, 
   En't fwieren, 
   Gieren 
   Inde 
   Linde,
   Leefde, 
   Sweefde, 
   Was nu stil, en sat 
   Te luysteren; 
   't Fluyst'ren 
Van de blaan ging sacht. 
   O Goon 
   Zo schoon
   Een Zang 
   Haar dwang 
Heeft my verkracht.

Spytig klaartje sou haar baden 
Moedernaakt in eene beek,
Die langs klavere boorden streek,
Overschaaut van wilge-bladen;
Grage Reynoudt sat en keek,
Watertandend door de rietjes; 
En by riep eens soet met een: 
Noch wat dieper, tot de knietjes; 
Daer mee droop sy schaamroot heen. 

Als wy door groene beemden gaan, 
Daar veelderhande bloempjes staan, 
Die tot ons al iet willen spreken, 
Met wit en blaauw, en roodt en geel, 
Vermengt, besprengt, so schoon en eel. 
Hoe wel, hoe naast en dicht bekeken, 
Terwyl zy haren geest van geur 
Door 't aangename lyf van kleur 
So hart-verquicklyk van sich geven, 
En 't wintje, vegende over 't hof 
Met bloeysel-reuck, het ruysend lof 
Der hoge Popelaars doet beven, 
De morgen-son so heerlyck blinckt, 
En koele dauw van kruytjes drinckt 
By't tuytren, fluyten, singen, quelen 
Van 't luchtig, vluchtig pluymgediert, 
Dat tusschen Aerde en Hemel swiert 
En door de tackjes heen gaat spelen; 
Dan dencken wy in ons gemoet: 
O, Paradys, wat syt Gy soet!...