Dutch (Nederlands) translations of Zwei Lieder, opus 22

In 't wazig licht verdwijnen reeds de bergen,
Daar glijdt een schip op zee op gladde baren,
Waarop de koningin staat met haar dwergje.
 
Men ziet haar hoog naar d' avondhemel staren,
Omhoog naar 't lichtdoorweven blauw, heel verre,
Waarin de melkweg loopt als bleek licht garen.
 
"Nooit, nooit hebt gij mij belogen nog, gij sterren,"
Zo roept zij uit, "mij gaat de dood verslinden.
Gij zegt het mij, toch sterf 'k niet met misère."
 
Dan loopt de dwerg naar de1 koningin, wil binden
Rondom haar hals de band van rode zijde,
En huilt, als moest verdriet zijn oog verblinden.
 
Hij spreekt: "Gij zelf bent schuld aan al dit lijden,
Daar om de koning gij mij hebt verlaten;
Alleen uw sterven maakt mij nu nog blijde.

Wel zal ik eeuwig lang mijzelve haten,
Die u met deze hand de dood moest geven.
Toch moet voor 't vroege graf gij 't leven laten."

Zij legt de hand op 't hart, vol jeugdig leven,
En zware tranen rollen uit haar ogen,
Die zij ten hemel biddend houdt geheven.

"Dat door mijn dood uw hart niet lijden moge!"
Zij zegt 't; dan kust de dwerg de bleke wangen,
Waar spoedig van het leven is vervlogen.

De dwerg kijkt naar de vrouw door dood bevangen,
Hij zinkt haar af in zee met eigen handen,
Hem brandt naar haar het hart, zo vol verlangen.
Geen enk'le kust nog ziet hem ooit weer landen.

Als ik door bos en velden ga,
Dan wordt het mij zo licht en zwaar,
Vol onrust in mijn borst.
Zo licht, zo zwaar, als ik 't gebied
In volle schoonheid stralen zie,
En hoe 't de lente torst.

Want wat de wind al klinken laat,
Wat steil en hoog ten hemel staat,
En ook de mens, zo lief vertrouwd,
Met al het schoons dat hij aanschouwt,
Verdwijnt weer en vergaat.