Dutch (Nederlands) translations of Drei Lieder, opus 58

Andromache:
Wil zich Hector eeuwig van mij wenden,
Nu Achilles, brenger van ellende,
Voor Patroclus vrees'lijk wraak verzint?
Wie zal later aan jouw kind'ren leren
Speer te werpen en de goden t' eren,
Als de duist're Orcus je verslindt?
 
Hector:
Lieve vrouw, bedwing nu toch je tranen!
Naar het slagveld zal 'k een weg mij banen,
Met mijn arm beschermen Pergamon.
Strijdend voor de heil'ge haard der goden
Val ik; als voor 't vaderland gedode
Held1 daal ik af naar de Styxse stroom.
 
Andromache:
Nimmer hoor ik ooit je wapens klinken,
In de hal zag 'k stof op 't ijzer zinken,
Priamus'2 grote heldenstam valt uit.
Je zult heengaan waar geen zon kan schijnen,
Waar Cocytus huilt door de woestijnen,
Waar jouw liefd' is Lethe's buit.
 
Hector:
Al mijn wensen wil ik, al mijn denken
Aan de stille stroom der Lethe schenken,
Maar beslist mijn liefde niet.
Hoor! De woeste raast reeds bij de muren.
Gord mij nu het zwaard aan, láát dat treuren!
Hector's liefde doodt de Lethe niet.

In een nevel, grijs en verre,
Ligt mijn lang vergaan geluk,
Slechts bij één der mooie sterren
Wijlt met liefde nog mijn blik.
Maar net als die sterrenpracht
Is 't slechts schijnsel in de nacht.
 
Was de lange slaap je deken,
Was je door de dood bezocht ,
Mijn verdriet stond in jouw teken,
Voor mijn hart bestond je nog.
Maar helaas! Jij leeft nog echt,
Hebt je liefde mij ontzegd.
 
Liefdes zoet verlangend pogen
Emma, kan 't vergank'lijk zijn?
Wat voorbij is en vervlogen,
Emma, kan dat liefde zijn?
Ook die vlam vol hemelgloed,
Sterft zij als een stoff'lijk goed?

Het eikenwoud [bruist]1, de wolken gaan,
Het meisje zit aan de waterbaan.
De golven, zij breken met kracht, met kracht,
En zij klaagt haar wee in de duistere nacht,
Stil schreiend om ’t leed dat haar griefde.
 
“Mijn hart is gestorven, mijn wereld is leeg,
En niets meer brengt in mij lust nog teweeg.
Gij Heilige, roep maar uw kind terug,
Ik heb nu geproefd wel het aardse geluk,
Het leven geleefd en de liefde.”
 
De tranen stromen, vergeefs is hun loop,
Het klagen, het wekt toch de doden niet op;
Doch zeg mij, wat troost en geneest jouw ziel
Die zo schreit om de liefde die haar ontviel,
Mij, de hemelse, mag je dat vragen.
 
“Laat stromen de tranen, vergeefs is hun loop,
Je wekt toch met klagen de dode niet op!
Het zoetste geluk voor de treurende ziel
Die zo schreit om de liefde die haar ontviel,
Zijn het liefdesverdriet en het klagen.”