Als de storm woedt op de baren,
Breit in huis de schippersvrouw,
Maar haar hart is meegevaren
Op de golven woest en grauw.
Bij elke golfslag die brandt nu, 
Schuimend op d’ oeverrand,
Denkt zij: hij strandt nu, hij strandt nu, hij strandt nu,
Hij komt, nee, nimmer aan land.

Als de donderslagen muiten,
Spint de herdersvrouw in huis,
Maar haar hart zweeft hoog daar buiten
In het wilde stormgebruis.
Bij elke lichtflits, ginds verder,
Neerslaand met donderdreun,
Denkt zij: mijn herder, mijn herder, mijn herder
Zal nimmer meer zijn mijn steun.

Als de aarde diep gaat beven,
Zit de kompelsvrouw nog thuis,
Maar haar trouwe hart gaat zweven 
Naar de donk’re mijnschachtbuis.
Als weer een aardschok doet golven,
Bevend, de wank’lende schacht,
Denkt zij: bedolven, bedolven, bedolven
Is mijn man daar in aarde’s nacht!

Als de veldslag woedt en davert,
Zit de krijgsmansvrouw nog thuis,
Maar haar bange hart, dat schavert 
Door het wilde krijgsgedruis.
Bij elke slag, ieder knallen 
Der stukken langs bergenwand,
Denkt zij: gevallen, gevallen, gevallen
Is mijn held nu voor ’t vaderland.

Echter, ver al over de bergen 
Trekken de buien, de donder sterft weg,
Hoor, hoe de leeuwerik kreetjes laat zwerven
Tierelie, tierelie juichend ver weg.
Raaf, trek maar verder! – De hemel wordt helder,
Dring nu maar, dring nu maar, zon, tot ons door!
Over de bergen, - leeuwerik zwervend,
Zing mij maar, zing mij maar – jubel in ‘t oor!

Met cipres en lauw’ren kranst mij
Roem het blijd’ en ernstig hoofd.
Heer! Als hij straks weer omglanst mij
Met het groen van rouw omloofd!
De sterloze nacht mag dan komen, 
De Heer gaf de ster en de eer,
De Heer heeft genomen, genomen, genomen,
Geloofd zij de wil van de Heer!