"Geef mij ten volle de eenzaamheid."
In 't dal, bedekt met bloemtapijt,
Daar rijst een dom, en vlak daarbij
In noob'le bouwstijl de abdij:
Net als haar stichter vroom en stil,
Voor uitgeputten een asiel.
Hier koelt met heilige bedauwing
De nooit aflatende beschouwing.

Maar een jonge kerel kwellen
Zelfs in godgewijde cellen
Beelden, vuur van jong instinct;
En een wilde stroom ontspringt
In zijn borst, die hij weerstaat,
Maar in nauw een ogenblik
Is zijn rustig, zacht geluk
Door de golven weggevaagd.
 
"Laat mij maar opgaan in werkzaamheid."
Mensen weem'len wijd en zijd,
Stof van wagens pakt zich samen,
Kopers dringen op rond kramen,
Felrood goud en helle steen
Lokt de twijfelaars bijeen.
Substituut voor groen van buiten
Bieden bals, toneel en fluiten.

Maar in pralende paleizen
Waar de schatergolven rijzen,
Komt zwaarmoedigheid opschieten,
Nijgt haar hoofd naar heil'ge mythen,
Zijn onschuldig blije jeugd,
Naar het blauwe herdersland
En de lichte waterkant.
"Ach, waarom dit ooit ontvlucht?"
 
"Geef mij 't geluk der gezelligheid!"
Gezellen, vriendelijk aangerijd
Aan tafel, heffen koorzang aan
En effenen de ruwe baan!
Eerst op naar mooie heuvelkrans,
Dan neer voor de rivierendans,
En meer en meer verbindt zich hier de vriendschap
Met trouwe, sterke kameraadschap.

Doch wanneer zijn vrienden scheiden,
Dan begint opnieuw zijn lijden.
Onvoldaanheid jaagt hem op,
En hij zoekt de hemeltop:
Ja, de ster der liefde straalt.
'Liefde, liefde!' roept de zoele lucht,
'Liefde, liefde!' geurt het bloemgezucht,
En zijn hart van liefde schalt.
 
"Laat mij toch zwelgen in zaligheid."
Nu wandelt hij in dronkenheid,
Door haar geleid -- hij kan slechts zwijgend spreken --,
Nu wandelt hij, door haar geleid,
Door beukenlaan, langs witte beken.
En moet hij ook door een woestijn,
Hem gidst haar zoete ogenschijn;
En in de ernstigste bedreiging
Vertrouwt hij op haar lieve leiding.

Doch de faam van grote vaad'ren,
- Helden trots, met moed in d' aad'ren -,
Stoort zijn rust als een klaroen:
Ja, hij moet ook zoiets doen
En als zij onsterf'lijk zijn.
Zie, hij stijgt op 't hoge paard,
Zwaait en test zijn blanke zwaard,
Rijdt dan naar 't gevechtsterrein.
 
"Moog' mij bedelven de somberheid".
Daar liggen zij, in bloed en slijk verspreid,
De lippen stijf, de ogen wild gebroken,
Wier trots hun angst eerst had weersproken.
Geen vader ziet de zijnen weer
En huiswaarts keert een ander heir.
En wie de krijg het liefste heeft ontnomen,
Die zien het nu met groot verdriet weer komen!

Zo lijkt hem van 't vaderland de wachter
Een vergramde broederslachter,
Die de vrijheid, 't eed'le goed,
Mest met warm, rood mensenbloed.
Hij vervloekt de dwaze roem
En ruilt lawaaiig druk gewoel
In voor bossen, groen en koel,
En voor groot silentium.
 
"Geef mij de wijding der eenzaamheid."
Door dichte sparrendonkerheid
Dringt zonneschijn slechts half door, schuin,
En kleurt de naaldengrond geelbruin.
De koekoek roept uit struiken dicht,
De specht op boomschors haar aanval richt,
En dond'rend over rotsblokkades
Neemt koen de stortbeek haar cascades.

Wat hij wenste en beminde,
Wat hem wondde, wat hem zinde
Zweeft met zachte spielerei
Als in avondrood voorbij.
'n Jeugdverlangen, eenzaamheid
Valt de grijsaard nu ten deel,
En een leven vol krakeel
Voerde toch tot zaligheid.