1.
 W gaïku zielonym dziewczę rwie jagody;
 Na koniku wronym jedzie panicz młody.
 I grzecznie się skłoni, i skonia zeskovzy:
 Dziéwczę się zapłoni, na dół spuści oczy.

 "Dziewczyno kochana, dziś na te dąbrowy
 S kolegami zrana przybyłem na łowy,
 I trafić nié mogę, gdzie leży miasteczko.
 Wskaz, proszę, mi drogę, piękna pastereczko!

 Czy prędko już z lasu ta ścieszka wywiedzie?"
 "Jeszcze pan zawczasu do domu zajedzie.
 Na polu wnet drzewo, koło drzewa brzozki,
 Stąd droga na lewo, tam około wioski.

 W górę przez zarostek, w prawo ponad rzeczką:
 Tam młynek i mostek, i widać miasteczko."
 Panicz podziękował, czule raczkę ścisnął,
 W usta pocałował, na konika świsnął;

 Siadł ostrogą spina, niewidać młodego
 Westchnęła dziewczyna, ja niewiém dla czego.

2.
 W gaïku zielonym dziewczę rwie jagody;
 Na koniku wronym jedzie panicz młody.
 I woła zdaleka: "Pokaż inną drogę;
 Za wioską jest rzéka, przejechać nié mogę;

 Ni mostu żadnego, ni brodu wytropić:
 Chcia tażbys młode go chłopczyka utopić?"
 To jedź Pan droży ną na prawo kurhanu."
 "Bóg zapłać dziewczyno!" "Dziękuję waćpanu."

 W las poszła drożyna, niewidać młodego:
 Westchnęła dziewczyna, Oj! wiém dla czego.

3. 
 W gaïku zielonym dziewczę rwie jagody;
 Na koniku wronym jedzie panicz młody.
 I zawoła znowu: "Dziewczyno, dla Boga!
 Wjechałem do rowuja każ twoja droga?

 Nie jeździł w te szlaki nikt z dawnego czasu;
 Chyba wieśniak jaki po drzewo do lasu.
 Poluję dzień cały, koniam nie popasał,
 Jeździec zadyszały, konik się zahasał.

 Zsiądę i strumyka pragnienie ugasze;
 Odkiełznam konika, i puszę na paszczę"
 I grzecznie się skłoni i s konia zeskoczy;
 Dziéwczę się zapłoni, na dół spuści oczy.

 Ten milczy, ta wzdycha. Po niedługiéj chwili, 
 Ten glośno, ta s cicha coś z soba mówili.
 Lecz że wietrzyk dmuchał w tę stronę dąbrowy,
 Przetom niedosłuchał panicza rozmowy.

 Lecz z oczu i z miny tom pewnie wyczytał,
 Że więcéj dziewczyny o drogę niepytał.