Det gjeng no so att og fram,
som fyrr det heve gjenget;
det heng millom Æra og Skam,
som fyrr det heve henget.

Dei tru, det skal ganga so fort
alt fram til nokot stort.
Men so tidt nokot stort er naatt,
so kjem det stødt nokot smaatt.

 ... 

Det er no den gamle Gang
at allting veks og minkar.
Stor Fagnad er sjeldan lang;
stor Sorg med Tidi linkar.

D'er myket, som læst vera traust,
og endaa so stender det laust;
og naar so ein Støyt kjemer paa,
so brotnar det av som Straa.