(Maestoso)
 Ga toch maar dood, er sterven, ja, zo vele
 Genoegens op de levensbaan.
 Al vóór zij kwijnen in de middaghitte
 Vangt vaak de dood hen af te maaien aan.

 Ach jij, mijn vreugde, jij! Voor jou schrei ‘k tranen,
 En voel als mens mij niet geremd;
 ’t Verdriet om jou kan niet mijn oog beschamen,
 Om jou, lief dier, voor mijn plezier bestemd.

 De schepper gaf jou deze hondse trouwheid,
 En ook die altijd goede zin;
 Voor dieren niet, maar voor de vreugd der mensen
 Schiep hij je zo, en ik had het gewin.

 Vaak, als ik het gedoe spuugzat en moe was,
 Graag ’s werelds vuil had weggeboend,
 Heb jij, het oog vol vrolijkheid en vrede,
 Met mens en wereld mij toch weer verzoend.

 Jij was zo vrij van alle trucs en feilen
 Als zwart je zachte krullend haar;
 Hoe vele mensen kend’ ik met een ziel die
 Zo zwart was als jouw buitenkant, voorwaar.

 Droef zijn de meeste dagen van ons leven,
 Blij werd ik vaak alleen door jou!
 Jij leefde kort, maar leefde niet zinledig;
 Zo roemt, ach, zelfs een mens zich niet zo gauw.
 
(Andante ma non troppo)
 Toch mag jouw dood mij niet te zeer bedroeven;
 Want jij was met de lach vereend;
 Geleend is ons toch alles wat wij koest’ren;
 Geen aards geluk blijft lang ook onbeweend.

 Mijn hart moet niet het noodlot aan gaan klagen
 Om een genot dat het verloor;
 Jij, leef maar voort en tover in gedachten
 Mij vrolijke herinneringen voor.