Na chto, skazhite, net stikhov?
My peli slavu, shum srazhenij,
Lunu, ruch'i i golubkov,
I t'mu chertej i prividenij.
Tot slavit prelest' krasoty,
Vino prijatneje drugomu;
Ne davno kto-to pel cvety -
Pozvol'te mne vam spet' solomu.

Soloma osenjajet krov,
Gde zemledelec obitajet;
I utomlennyj ot trudov,
On na solome otdykhajet.
Sklonjas' glavoj na mjagkij pukh
Bogach, v velikolepnom dome,
Bessonnicej terzajet dukh -
Bednjak spit krepok na solome!

Soloma, pretvorjas' v narjad,
Krasavic khitroju rukoju,
Neskromnyj otrazhajet vzgljad,
I zashchishchajet ikh ot znoju.
Pytajas' sej pokrov sorvat',
Zefir truditsja po-pustomu;
A pravo zhal'! - Kakaja stat'
Chtob rozy prjatat' pod solomu!

Ja slyshal, budto v starinu
Ljubov' strashilasja izmeny,
I dobryj muzh, ljubja zhenu,
Ne znal zhelanij peremeny;
Teper' zhe, strast' vsja na slovakh,
S ljubov'ju vernost' ne znakoma,
I nezhnost' v plamennykh serdcakh
Sgorajet skoro kak soloma!

A ty, tovarishch moj, po`et
Neutomimyj i bezdarnyj,
Primi moj druzheskij sovet;
Ostav' svoj trud neblagodarnyj.
Naprasno vjalyj dukh sokryt'
Zhelajet slov nadutykh v grome;
Ty mnish' na lavrakh opochit' -
I akh! prosnesh'sja - na solome!