Het meisje liep eens langs de wei,
Geen bloempje gaf haar sier;
Al sprong vooruit een lammetje blij,
Het deed haar geen plezier.
Het veld was, ach, zo stil en leeg,
Waardoor haar hartslag hevig steeg,
Ook zonder reden schier.

Zij kwam bij ’t beekje in de zon
En boog zich daar terneer;
Heel lieflijk schitterde de bron,
Gaf mooi haar spieg’ling weer:
Toch bleef zij eenzaam ongewild,
Zij werd ook van haar spiegelbeeld
Slechts vluchtig blij, niet meer.

Het meisje zuchtte diep en zong
Zoet als een nachtegaal,
Maar van haar smachtend lied weerklonk
Slechts verre echotaal,
Geen antwoord op haar liefdeslied;
Niets gaf terug het hard graniet
Dan het weerkaatst verhaal.

Het meisje wilde rusten gaan
Bij ’n schaduwrijke boom,
Daar sloop de jager op haar aan,
Haar leek het slechts een droom,
Hij zon niet lang op woord en groet,
Snel raakte zacht zijn kussengloed
Haar mond, die rode zoom.

Zij weerde zich bedeesd en mild,
Zij zag heel klaar en hel
In ‘t blauwe jagersoog haar beeld,
Het overtrof de wel;
En zoeter dan de rotsweerklank,
Gaf antwoord op haar liefdeszang 
De vriend’lijke gezel.

Niet meer lijkt bos en veld haar kaal;
Zij sprak met stil gemoed:
‘Jou, beekje, schrap ik helemaal,
Je ziet maar wat je doet!
En hou maar zelf je weergroet dus,
Vriend echoklank! De jagerskus, 
Die doet mij veel meer goed!