Noch` tixa, i luna yarkim bleskom gorit
Ital`yanka odna na balkone sidit.
Noch` tixa, govor voln chudnoj muzy'ki poln.
I poet solovej tam, gde roza czvetet,
No zvuchnej i milej ital`yanka poet.

Vot umolkla ona, vdal` skvoz` sumrak glyadit,
Tixo vse, lish` volna sladkozvuchno zhurchit.
No mel`knul pri lune cherny'j plashh v tishine.
Czitry' zvon, blizok on... Kto-to tixo zapel,
I s balkona k nemu sladkij vzdox poletel.

On poet: «Ya lyublyu!» Ona vnemlet emu,
Ona ruchku svoyu protyanula k nemu.
Sladko ruchku pozhat`, celovat`, celovat`!
Sladko negoj lyubvi, zhar dushi utolit`
I v ob``yat`yax lyubvi mir i zhizn` pozaby't`!