Tjažko-važko v sviti žyty
Syroti bez rodu:
Nema kudy prychylyt'sja,—
Choč z hory ta v vodu!
Utopyvsja b moloden'kyj,
Ščob ne nudyt' svitom;
Utopyvsja b,— tjažko žyty,
I nema de ditys'.
V toho dolja chodyt' polem —
Kolosky zbyraje;
A moja des', ledaščycja,
Za morem blukaje.
Dobre tomu bahatomu:
Joho ljudy znajut';
A zo mnoju zustrinut'sja —
Mov nedobačajut'.
Bahatoho hubatoho
Divčyna šanuje;
Nado mnoju, syrotoju,
Smijet'sja, kepkuje.
«Čy ja ž tobi ne vrodlyvyj,
Čy ne v tebe vdavsja,
Čy ne ljublju tebe ščyro,
Čy z tebe smijavsja?
Ljuby ž sobi, moje serce,
Ljuby, koho znaješ,
Ta ne smijsja nado mnoju,
Jak koly zhadaješ.
A ja pidu na kraj svita...
Na čužij storonci
Najdu krašču abo zhynu,
Jak toj lyst na sonci».
Pišov kozak sumujučy,
Nikoho ne kynuv;
Šukav doli v čužim poli
Ta tam i zahynuv.
Umyrajučy, dyvyvsja,
De sonečko sjaje...
Tjažko-važko umyraty
U čužomu kraju!