Mne v dushu, polnuyu nichtozhnoj suety',
Kak burny'j vixor`, strast` vorvalasya nezhdanno,
S nalyota smyala v nej naryadny'e czvety'
I razmetala sad, tshheslaviem ubranny'j.

Uslovij melkij sor krutyashhimsya stolbom
Iz my'sli unesla zhivitel`naya sila
I tokom teply'x slyoz, kak blagostny'm dozhdyom,
Opustoshyonnuyu mne dushu orosila.

I nad oblomkami bezmolven ya stoyu,
I, trepetom eshhyo nevedomy'm ob``yaty'j,
Voskresnuvshego dnya p`yu svezhuyu struyu
I groma dal`nego vnimayu perekaty'…