Byl vecher; v odezhde, izmjatoj vetrami,
Pustynnoj tropoju shel B`eda slepoj;
Na mal'chika on opiralsja rukoj,
Po kamnjam stupaja bosymi nogami, —
I bylo vsjo glukho i diko krugom,
Odni tol'ko sosny rosli vekovye,
Odni tol'ko skaly torchali sedye,
Kosmatym i vlazhnym odetye mkhom.
No mal'chik ustal; jagod svezhikh otvedat',
Il' prosto slepca on khotel obmanut':
«Starik! — on skazal, — ja pojdu otdokhnut';
A ty, jesli khochesh', nachni propovedat':
S vershin uvidali tebja pastukhi…
Kakije-to starcy stojat na doroge…
Von zhjony s det'mi! govori im o Boge,
O Syne, raspjatom za nashi grekhi».
I starca lico prosijalo mgnovenno;
Kak kljuch, probivajushchij kamennyj sloj,
Iz ust jego blednykh zhivoju volnoj
Vysokaja rech' potekla vdokhnovenno —
Bez very takikh ne byvajet rechej!..
Kazalos' — slepcu v slave nebo javljalos';
Drozhashchaja k nebu ruka podnimalas',
I sljozy tekli iz potukhshikh ochej.
No vot uzh sgorela zarja zolotaja
I mesjaca blednyj luch v gory pronik,
V ushchel'e povejala syrost' nochnaja,
I vot, propoveduja, slyshit starik —
Zovjot jego mal'chik, smejas' i tolkaja:
«Dovol'no!.. pojdjom!.. Nikogo uzhe net!»
Zamolk grustno starec, glavoj ponikaja.
No tol'ko zamolk on — ot kraja do kraja:
«Amin'!» — jemu grjanuli kamni v otvet.