Viter v haï ne huljaje —
Vnoči spočyvaje,
Prokynet'sja — tychesen'ko
V osoky pytaje:
«Chto se, chto se po sim boci
Češe kosu? Chto se?..
Chto se, chto se po tim boci
Rve na sobi kosy?..
Chto se, chto se?» — tychesen'ko
Spytaje-povije,
Ta j zadrima, poky neba
Kraj začervonije.

«Chto se, chto se?» — spytajete,
Cikavi divčata.
Oto dočka po sim boci,
Po tim boci — maty.

Davno kolys' te dijalos'
U nas na Vkraïni.
Sered sela vdova žyla
U novij chatyni,
Bilolycja, karooka
I stanom vysoka,
U župani; kruhom pani,
I speredu, j zboku.
I moloda, nivroku ïj,
A za molodoju,
A nadto šče za vdovoju,
Kozaky ordoju
Tak i chodjat'. I za neju
Kozaky chodyly,
Poky vdova bez soroma
Dočku porodyla.
Porodyla, ta j bajduže;
Ljudjam hoduvaty
V čužim seli pokynula:
Otaka-to maty!..
Postryvajte, ščo šče bude!
Hoduvaly ljude
Malu dočku, a vdovycja
V nedilju i v buden'
Z žonatymy, z parubkamy
Pyla ta huljala,
Poky lycho ne spitkalo,
Poky ne ta stala;
Nezčulasja, jak mynuly
Lita molodiï...
Lycho, lycho! Maty v’jane,
Dočka červonije,
Vyrostaje... Ta j vyrosla
Hanna karooka,
Jak topolja sered polja,
Hnučka ta vysoka.
«Ja Hannusi ne bojusja!» —
Spivaje matusja;
A kozaky, jak chmil' otoj,
V’jut'sja kruh Hannusi.
A nadto toj rybalon'ka,
Žvavyj, kučerjavyj,
Mlije, v’jane, jak zostrine
Hannusju čornjavu.
Pobačyla stara maty,
Skazylasja ljuta:
«Čy bač, pohan' rozchrystana,
Bajstrja neobute!
Ty vže vyrosla, divuješ,
Z chlopcjamy huljaješ...
Postryvaj že, os' ja tobi!..
Mene znevažaješ?
Ni, holubko!»
I od zlosti
Zubamy skrehoče.
Otaka-to buva maty!..
De ž serce žinoče?
Serce materi?.. Och, lycho,
Lyšen'ko, divčata!
Maty stan hnučkyj, vysokyj,
A sercja ne maty.
Izohnet'sja stan vysokyj,
Brovy polynjajut',
I nezčujetes'; a ljude
Smijučys' zhadajut'
Vaši lita molodiï,
Ta j skažut' — ledaščo!
Tjažko plakala Hannusja
I ne znala, za ščo,
Za ščo maty zhnuščajet'sja,
Laje, proklynaje,
Svoje dytja bez soroma
Bajstrjam narikaje.
Katuvala, morduvala,
Ta ne pomahalo:
Jak makivka na horodi,
Hanna rozcvitala;
Jak kalyna pry dolyni
Vranci pid rosoju,
Tak Hannusja červonila,
Mylasja sl'ozoju.
«Zavorožena!.. Stryvaj že! —
Šepče ljuta maty. —
Treba truty rozdobuty,
Treba jty šukaty
Staru vid'mu!»
Najšla vid'mu,
I truty dostala,
I trutoju do schid soncja
Dočku napovala.
Ne pomohlo... Kljane maty
Toj čas i hodynu,
Koly na svit porodyla
Neljubu dytynu.
«Dušno meni; chodim, dočko,
Do stavka kupatys'».
«Chodim, mamo».
Na berezi
Hanna rozdjahlasja,
Rozdjahlasja, rozkynulas'
Na bilij soročci;
Rybalon'ka kučerjavyj 
Mlije na tim boci...
I ja kolys'... Ta cur jomu!
Sorom — ne zhadaju.
Jak dytyna, kalynoju
Sebe zabavljaje,
Hne stan hnučkyj, rozhynaje,
Na sonečku hrije.
Maty dyvyt'sja na neï,
Od zlosti nimije;
To žovtije, to synije;
Rozchrystana, bosa,
Z rotu pina; mov skažena,
Rve na sobi kosy.
Kynulasja do Hannusi
I v kosy vpylasja.
«Mamo! mamo! Ščo ty robyš?»
Chvylja rozdalasja,
Zakypila, zastohnala —
I oboch pokryla.
Rybalon'ka kučerjavyj
Z usijeï syly
Kynuvs' v vodu; plyve, synju
Chvylju rozdyraje,
Plyve, plyve... Ot-ot doplyv!
Pirnuv, vyrynaje —
I utoplenu Hannusju
Na bereh vynosyt',
Iz ruk materi zakljaklych
Vyryvaje kosy.
«Serce moje! dole moja!
Rozkryj kari oči!
Podyvysja, usmichnysja!
Ne chočeš!.. ne chočeš!..»
Plače, pada kolo neï,
Rozkryva, ciluje
Mertvi oči. «Podyvysja!..
Ne čuje, ne čuje!»
Ležyt' sobi na pisočku,
Bili ručenjata
Rozkydala; a za neju
Stara ljuta maty:
Oči vyvelo iz loba
Od strašnoï muky,
Vterebyla v pisok žovtyj
Stari syni ruky.
Dovho plakav rybalon'ka:
«Nema v mene rodu,
Nema doli na sim sviti —
Chodim žyty v vodu!»
Pidnjav ïï, pocilovav...
Chvylja zastohnala,
Rozkrylasja, zakrylasja,
I slidu ne stalo...

Z toho času stavok čystyj
Zaris osokoju;
Ne kupajut'sja divčata,
Obchodjat' horoju;
Jak uhledjat', to chrestjat'sja
I zovut' zakljatym...
Sumno-sumno kruhom joho...
A vnoči, divčata,
Vyplyvaje z vody maty,
Sjade po tim boci;
Strašna, synja, rozchrystana
I v mokrij soročci,
Movčky dyvyt'sja na sej bik,
Rve na sobi kosy...
A tym časom synja chvylja
Hannusju vynosyt'.
Holisin'ka, strepenet'sja,
Sjade na pisočku...
I rybalka vyplyvaje,
Nese na soročku
Bahovynnja zelenoho;
Pociluje v oči —
Ta i v vodu: soromyt'sja
Na hnučkyj divočyj,
Na stan holyj podyvyt'sja...
I nichto ne znaje
Toho dyva, ščo tvoryt'sja
Sered noči v haï,
Til'ko viter z osokoju
Šepče: «Chto se, chto se
Sydyt' sumno nad vodoju,
Češe dovhi kosy?»