Gory` bagryancem kry`vavy`m spalaxnuly`,
Z prominnyam soncya zaxidny`m proshhayuchy`s`, —
Tak moye serce zhalem zagorilosya,
Z my`ly`m, koxany`m moyim rozluchayuchy`s`.

Get` ponad morem, nad xvy`lyamy` sy`nimy`
V'yut`sya, ne spy`nyat`sya chayechky` bili.
De tebe mayut` shukaty` na bezvisti,
My`ly`j mij, dumy` moyi by`strokry`liyi?

V sebe na vezhi vogon` zapaly`la ya,
Lyuby`j, tvogo vorittya dozhy`dayuchy`s`,
Xaj vin prosvity`t` po moryu dorizhen`ku,
Shhob ne zbludy`v ty`, z chuzhy`ny` vertayuchy`s`.

Svite mij! budu tebe dozhy`daty`sya,
V chornu, smutnu feredzhiyu povy`taya,
I posadzhu ky`pary`sovu gilochku,
Bude shhodnya vona sliz`my` poly`taya.

A yak poverneshsya, ya pokazhu tobi
Toj ky`pary`s mij v sadochku kvitchastomu,
Zdijmet`sya vin nad vsima minaretamy`
V [krayi s`omu]1, na mecheti bagatomu.