Ya bachy`v dy`vny`j son. Nemov peredo mnoyu
Bezmirna, ta pusta, i dy`ka ploshhy`na,
I ya, pry`kovany`j lancem zalizny`m, stoyu
Pid vy`sochennoyu granitnoyu skaloyu,
A dali ty`syachi taky`x samy`x, yak ya.

U kozhdogo cholo zhy`ttya i zhal` pory`ly`,
I v oci kozhdogo gory`t` lyubovi zhar,
I ruky` v kozhdogo lanci, mov gad`, obvy`ly`,
I plechi kozhdogo dodolu sya sxy`ly`ly`,
Bo davy`t` vsix ody`n strashny`j yaky`js` tyagar.

U kozhdogo v rukax tyazhky`j zalizny`j molot,
I golos sy`l`ny`j nam zgory`, yak grim, gry`my`t`:
"Lupajte syu skalu! Nexaj ni zhar, ni xolod
Ne spy`ny`t` vas! Znosit` i trud, i spragu, j golod,
Bo vam pry`znacheno skalu sesyu rozby`t`."

I vsi my`, yak ody`n, pidnyaly` vgoru ruky`,
I ty`syach molotiv o kamin` zagulo,
I v ty`syachni boky` rozpry`skaly`sya shtuky`
Ta vidry`vky` skaly`; my` z sy`loyu rozpuky`
Raz po raz gry`maly` o kam'yane cholo.

Mov vodopadu rev, mov by`tvy` guk kry`vavy`j,
Tak nashi moloty` gry`mily` raz u raz;
I p'yad` za p'yadeyu my` miscya zdobuvaly`;
Xoch ne odnogo tam kalichy`ly` ti skaly`,
My` dali jshly`, nishho ne spy`nyuvalo nas.

I kozhdy`j z nas te znav, shho slavy` nam ne bude,
Ni pam'yati v lyudej za sej kry`vavy`j trud,
Shho azh todi pidut` po sij dorozi lyudy`,
Yak my` prob'yem yiyi ta vy`rivnyayem vsyudy`,
Yak nashi kosti tut pid neyu zogny`yut`.

Ta slavy` lyuds`koyi zovsim my` ne bazhaly`,
Bo ne geroyi my` i ne bogaty`ri.
Ni, my` nevol`ny`ky`, xoch dobrovil`no vzyaly`
Na sebe puta. My` rabamy` voli staly`:
Na shlyaxu postupu my` ly`sh kamenyari.

I vsi my` viry`ly`, shho svoyimy` rukamy`
Rozib'yemo skalu, rozdroby`mo granit,
Shho krov'yu vlasnoyu i vlasny`my` kistkamy`
Tverdy`j zmuruyemo gosty`necz` i za namy`
Pry`jde nove zhy`ttya, dobro nove u svit.

I znaly` my`, shho tam daleko des` u sviti,
Yaky`j my` ky`nuly` dlya praci, potu j put,
Za namy` sl`ozy` llyut` mamy`, zhinky` i dity`,
Shho drugy` j nedrugy`, gnivniyi ta serdy`ti,
I nas, i namir nash, i dilo te klenut`.

My` znaly` se, i v nas ne raz dusha bolila,
I serce rvalosya, i grudy` zhal` sty`skav;
Ta sl`ozy`, ani zhal`, ni bil` pekuchy`j tila,
Ani proklyattya nas ne vidtyagly` vid dila,
I molota nixto iz ruk ne vy`puskav.

Otak my` vsi jdemo, v odnu gromadu skuti
Svyatoyu dumkoyu, a moloty` v rukax.
Nexaj proklyati my` i svitom pozabuti!
My` lomy`mor skalu, rivnyayem pravdi puti,
I shhastya vsix pry`jde po nashy`x azh kistkax.