Koly` b meni na Pivden` poletity`,
Yaky`j ne znaye snigu j lyuty`x bur,
De Ebra beregy` vkry`vayut` kvity`,
De unochi spivaye trubadur.
Ly`sh tam pochuv by` pisnyu ya, mozhly`vo,
Yaku tobi pry`nesty` mig by` v dar,
Solodku, yak Duero shum pestly`vy`j
Vnochi, yak misyacz` vy`jde iz-za xmar.
Na zhal`, daleky`j shlyax v krayi pivdenni,
Zaly`ti teply`m soncem zoloty`m.
A tut, u nas, zhy`ttya take nuzhdenne
Vkrayini gorya i xolodny`x zy`m.
De merznut` sy`roty` u nich zy`movu
I navit` Bog nimy`j do muk i bid.
Xiba pochuyesh pisnyu tut chudovu,
De v lyuds`kim serci namerzaye lid.
Koly` shhe raz ya den` taky`j pobachu,
Im’ya yakogo krashhe inshy`x dniv,
Todi, zdayet`sya, girko ya zaplachu,
A tomu, xto spy`taty` b zaxotiv,
YA vidpovim, shho tam, na bat`kivshhy`ni,
De zliyi lyudy` i gly`boky`j snig,
YA znayu divu — ridkisnu perly`nu,
Yakoyi obraz v serci ya zberig.
Oxoronyaj yiyi, Madonno gozha,
I bud` ty` z neyu vsyudy` povsyakchas.
Xaj rozczvitaye cya pivnichna rozha,
Yaku nixto ne bachy`v shhe u nas.
Vely` ty` yij po kvitax ly`sh xody`ty`,
Koly` zh cheka yiyi terny`sty`j shlyax,
Navchy` yiyi do tebe tak moly`ty`s`,
Yak ny`ni yamolyusya u sl`ozax.