1  [In finem. Intellectus filiis Core.]
2  Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum,
   ita desiderat anima mea ad te, Deus.
3  Sitivit anima mea ad Deum fortem, vivum;
   quando veniam, et apparebo ante faciem Dei?
4  Fuerunt mihi lacrimæ meæ panes die ac nocte,
   dum dicitur mihi quotidie: Ubi est Deus tuus?
5  Hæc recordatus sum, et effudi in me animam meam,
   quoniam transibo in locum tabernaculi admirabilis, usque ad domum Dei,
   in voce exsultationis et confessionis, sonus epulantis.
6  Quare tristis es, anima mea? 
   et quare conturbas me?
   Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi, 
   salutare vultus mei,
7  et Deus meus. Ad meipsum anima mea conturbata est:
   propterea memor ero tui de terra Jordanis et Hermoniim a monte modico.
8  Abyssus abyssum invocat, in voce cataractarum tuarum;
   omnia excelsa tua, et fluctus tui super me transierunt.
9  In die mandavit Dominus misericordiam suam, 
   et nocte canticum ejus;
   apud me oratio Deo vitæ meæ.
10 Dicam Deo: Susceptor meus es; quare oblitus es mei?
   et quare contristatus incedo, 
   dum affligit me inimicus?
11 Dum confringuntur ossa mea, 
   exprobraverunt mihi qui tribulant 
   me inimici mei, dum dicunt mihi per singulos dies: Ubi est Deus tuus?
12 Quare tristis es, anima mea?
   et quare conturbas me?
   Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi,
   salutare vultus mei, et Deus meus.