Pak, zusje, daar de harp eens af,
Geef mij baret en wandelstaf,
'k Kan hier niet langer blijven!
'k Heb geen verwant, ben maar een knecht,
Ben voor de eed'le meid te slecht,
'k Moet vlug van hier verdwijnen.
 
"Jij, zusje, bent goddank er uit,
Bent morgen Willems lieve bruid,
Gerust kan 'k van hier scheiden.
Geef mij een kus, Geertrui, vaarwel!
Dit hart, door liefdespijn gekweld,
Laat God de Heer 't maar leiden."
 
De zanger trok door menig land
Aan 't oude Rijn- en Donaustrand,
Ja, over bergen en stromen.
Hoe ver hij vlucht, naar welke stee,
Hij draagt de worm in 't hart toch mee,
Bezingt slechts haar, de schone.
 
Als hij 't niet langer dragen kan,
Trekt hij een zwaard en harnas aan,
Om dood zich te gaan vechten.
De dood geeft rust, ook rust het graf,
Het graf dekt hartenwensen af;
Een graf lijkt hem het rechte.
 
Geen dood vond hij, geen rust vond hij!
Het hertogsvaandel flappert blij,
Het thuisfront juicht hen tegen.
Hen tegen knalt, hen tegen schalt
De vriendengroet, tesaamgebald,
In velden, woud en wegen.
 
Toen kreeg hij onder 't pantser nood!
Ginds gloeit de sneeuw in 't morgenrood
Op 't vaderlands gebergte;
Het was als trok 't met reuzenkracht
Naar ginds zijn hart, wel zeer onzacht,
Alsof 't hem hier verwurgde.
 
Toen hield hij 't langer niet meer uit:
"Mijn vaderland, ik ben het kwijt,
Moet ééns het nog aanschouwen!"
Het bond met liefdes rozenhand
Zijn hart aan 't verre bergenland,
Het heerlijke, het blauwe!
 
Toen wierp hij schild en wapen weg,
Zijn harnas in een doornenheg;
De liederrijke snaren,
De harp alleen, waarbij hij zong,
Zijn klaaggebed, zijn heiligdom,
Daarmee wou-ie huiswaarts varen.
 
En toen de winter kwam in 't land,
Het water vastvroor aan de kant,
Betrad hij weer zijn bergen.
Daar lag 't, een lijkwade van ijs,
Verstijfd en wit, ja doodsgewijs,
Als duizend hunenzerken!
 
Beneden lag zijn vroeger dal,
Het graaf'lijk slot in d' avondval,
Met Milla erin verborgen.
"Glück auf", der Alpen pelgrimsgroet.
Zegt dat jij eerst nu rusten moet:
Naar 't feest toe, zanger, morgen!
 
"Ik heb geen rust, ik ben niet moe,
Moet nu meteen naar 't feesthuis toe,
Waar Milla zit verborgen.
"Je staart, bent bleek!" 'k Ben haast kapot,
'k Leef nog vandaag! Dood, dank zij God,
Dood vindt men mij maar morgen.
 
Hoor muilgedraaf, hoor schellenklank!
Van 't slot omlaag, de Alpwand langs
Trok 't onder fakkelschijnen.
Een ridder voert, als zoete buit,
Voert Milla mee naar huis als bruid.
Dit, zanger, moet wel schrijnen!
 
De zanger keek en kromp ineen.
Daar breekt iets woest door 't haaghout heen,
Een weerwolf komt gestoven.
De muildieren, zij vluchten blind,
Het paard stort neer. Wee! Milla zinkt
Bezwijmd neer op de bodem.
 
Toen vloog hij op, een bliksemschicht,
Als held voor 't diepbeminde wicht.
Hoog op des monsters kaken
Sloeg hij zijn dierbaar harpenspel,
Brekend in duizend splinters wel,
Dat nek en kaken kraken!
 
Zelfs als hij sterk was als een beer,
Verzwakt kan hij, en zonder speer,
De grimmige niet bedwingen.
Uit boezem en ontvleesde arm
Stroomt hartsrood bloed weg, liefdewarm,
Hij voelt de dood al dringen.
 
Een blik op haar, en alle kracht
Nog eenmaal hij te bund'len tracht,
Om het gevaar te keren!
Vecht met de weerwolf met de hand
En stort zich van de rotsenwand;
Niets kan hem nu nog deren!
 
Vaar, zanger, wel, voor eeuwig wel!
Jouw hart, door liefdespijn gekweld,
Heeft rust in 't graf gevonden!
Het graf geeft alle pelgrims rust,
Het graf dat hartenwensen sust,
Geneest ook alle wonden.