Wiens aad'ren luchtig bloed doorstroomt,
Die is een rijke man;
Door vrees en hoop niet ingetoomd,
Van goud niet in de ban.
 
Want vrolijkheid is zijn gezel
Tot aan een heel zacht graf;
Een leven lang geleidt die wel
Hem met haar toverstaf.
 
Met mensen steeds op goede voet,
Houdt hij van hen als broers:
Voelt nooit van wrok de felle gloed;
Zijn hart is nooit jaloers.
 
Want vriendschap is 't, die dat omvlecht
Met armen zonder tal:
Dus haat hij niet wie hem bevecht;
Hij kent zelfs geen van al.
 
Waarheen zijn mont're blik zich wendt
Is alles mooi en goed,
Is alles fijn en excellent
En licht als zijn gemoed.
 
Voor hem alleen maakt zonneschijn
De wereld wondergoed,
Is klaar de beek, de bron ook rein,
En hun gemurmel zoet.
 
Met vormenwiss'ling duizendvoud
Laaft hem de  bloemenkeur,
En slechts voor hem wordt nimmer oud
De heilige natuur.
 
Dus was ik rijk, als Croesus eens,
En machtig nog daarnaast,
En had ik klompen goud opeens,
Zo groot als bergen haast;
 
En was 'k van alles baas, privé,
Wat van de Noordzee hoog
Tot diep ginds bij de Zwarte Zee
Ooit zag een mensenoog;
 
En stond mijn stemming toch op nul,
Dus was mijn blik bedrukt,
Mij dunkt, ik was een arme sul
En smeekte het Geluk:
 
Godin, meent u het met mij goed?
Aanhoor mij dan! Neem snel
Terug dit alles, maar mijn bloed,
Maak luchtig dat dan wel!
 
Want vrolijkheid maakt rijk en vrij;
Maar toch niet elke man!
Gelukkig zijn kan enkel hij,
Die háár vasthouden kan.