"Laat ons, o heem'lingen, een feest gaan vieren!"
Gebiedt god Zeus --
En diep uit Hades' rijk, gebergt' en meren
Trekt alles naar d' Olympus onverwijld.
 
De druivengod verlaat wat hij kon houden,
Van d' Indus 't bloemenrijke fabelstrand,
En Helicons verheven schemerwouden
Apollo, Cypria haar rotseiland.
 
Uit mosbezoomde bronnen de najaden,
Ook komt de heerser van de oceaan,
Uit stille bossen groepen van dryaden,
Men ziet hen gretig naar het feest toe gaan.
 
En als zij nu in glanzend mooie kleren,
In d' eeuw'ge reidans, onveranderbaar,
De bloeiende, rondom de Dond'raar veren,
Dan straalt zijn oog nog jeugdig licht en klaar.
 
Hij wenkt; en Hebe vult de gouden schalen,
Hij wenkt, en Ceres reikt ambrosia aan,
Hij wenkt, er klinken zoete vreugdkoralen,
En wat hij  ook maar opdroeg werd gedaan.
 
Rood kleurt reeds lust de gasten wang en schedel,
De sluwe Eros glimlacht stil voor zich;
De deuren oop'nen zich -- met zachte schreden
Begeeft een eed'le vrouw in 't gilde zich.
 
Wel zeker moet zij zijn van 't Uraniden-
Geslacht, haar hoofd omstraalt een sterrenkrans;
En die legt heerlijk op het moe-timide
En bleekgetinte aanschijn hemelglans.
 
Maar zie, versneden zijn haar gele haren.
Haar reine lichaam dekt een schamel kleed,
Haar ruw verwonde handen openbaren
Een godenvrouw die smaad van knechtschap leed.
 
Dan komt haar Jupiter eens goed bekijken:
'Jij bent -- jij bent het niet, Urania!'
'Jawel.'  De goden wank'len van hun kruiken,
Verbaasd, en roepen: 'Wat? Urania?'
 
'Ik ken je zo niet meer. Als wonderschone'
- spreekt Zeus -- 'trok je naar d' aarde hier van mij.
Het godendom doen eren door haar zonen
Hen naar mijn woning leiden, dat moest jij.
 
Waarmee Pandora eens zichzelf vermooide
Is onbeduidend, waarlijk, en gering,
Als ik bedenk waarmee ik jou toen tooide,
Het moois dat toen mijn liefde om jou hing.'
 
'Wat ik, o heer, mij toenmaals op liet leggen,
Waartoe mijn eigen hartstocht mij ook dreef,
Deed ik vrijwillig, ja, dat mag ik zeggen;
Maar dat mijn arbeid zonder vruchten bleef,
 
Kunt u, o heerser, met het Lot uitvechten,
Dat alles wat ontstaat weer stuk kan slaan;
De mens verwart het goede met het slechte,
Hem houdt gevangen zinnenlust en waan.
 
Voor d' ene moest ik alle akkers ploegen,
Voor d' andere meesteres des huizes zijn,
Ook kindjes wiegen deed ik voor wie 't vroegen,
Een ander wilde steeds bewierookt zijn.
 
De ene sloot mij op in diepe schachten,
Om op te delven klinkend hard metaal;
De andere zat op slagveldroem te wachten
Door mij. -- Dit overkwam mij allemaal.
 
Ja, deze diadeem -- de gouden sterren --
Die u bij 't afscheid mij hebt uitgereikt,
Zij hadden hem van koude en misère
Als brandstof in de winter graag gebruikt.'
 
'Vervloekt gebroed', doet Zeus zich tierend horen,
'De snelste ondergang verdient dat wel!'
De wolkenburcht beeft hevig door zijn toornen
En lucht en zee en land, zij schudden fel.
 
Hij rukt met kracht de bliksem uit de klauwen
Van d' arend; laaiend in de hoogte brengt
De toorts hij nu; de aarde zal 't berouwen,
Die ongehoord zijn liev'ling heeft gekrenkt.
 
Hij schrijdt nu voorwaarts om haar te verderven,
Fel dreigt de rode schicht, nog meer zijn blik.
De bange wereld maakt zich klaar te sterven,
Dan zinkt de wrekersarm, hij deinst met schrik,
 
En laat Urania naar onder kijken.
Zij ziet daar heel ver weg een minnend paar,
Klein op 'n groene, stroomomvloeide weide,
Op 't land'lijk altaar staat haar beelt'nis daar,
 
Waarvoor ze beiden bidden op de knieën,
Om terugkeer smekend die hen achterliet;
En als een macht'ge zee van harmonieën
Omgolft de godenvrouw hun smachtend lied.
 
Met tranen vullen zich haar donk're ogen,
't Verdriet van 't liefdespaar heeft haar geraakt;
Haar wrevel wordt, zoals de pees van bogen
Door vochte morgendauw, nu week gemaakt.
 
'Vergeef me', smeekt, verzoend nu, de gekroonde;
'Ik was te snel vertoornd, mijn dienst, hij telt
Nog op de aarde; hoe men mij ook hoonde,
Het vrome hart is nog op mij gesteld.
 
O, laat mij bij de arme mensen wonen,
Hen leren wat uw geest ten diepste boeit,
En als een moeder hen in dromen tonen
Het land waarin de bloem der volheid groeit.
 
'Zo zij 't', roept Zeus, 'rijk laat ik je verschijnen;
Ga, dochter, heen, sta krachtig op de bres!
En kom straks, als je voelt je krachten kwijnen,
Bij ons terug, als hemelburgeres.
 
Vaak zien we je verschijnen en weer scheiden,
En immer lang're tijden ben j' op reis,
En eind'lijk dan -- dan eindigt toch je lijden,
De wijde aarde noem je eens je huis.'
 
'Daar, dulderes, zul jij met ere wonen,
Nog meer dan wij. Vergank'lijk is de macht
Die ons verheugt; de storm velt onze tronen,
Maar jouw gesternte straalt steeds door de nacht.'