Hij slaapt zo zoet, zijn moeders blikken hangen
Aan 't zachte aad'men van haar lieve schat,
Die zij met stil en kommervol verlangen
Zo lang eerst onder 't harte had.
 
Zij ziet zo blij de volle wangen gloeien,
Met krullend blonde lokken half bedekt,
En wil het armpje zacht naar onder duwen,
Dat in de slaap ligt uitgestrekt.
 
En zacht en zachter schommelt zij het wiegje
En zingt in slaap haar kleine 'kiekeboe';
Een glimlach speelt nu om het lief gezichtje,
Toch blijven d' oogjes vredig toe.
 
Ontwaak je, kleine, o dan glimlach zachtjes,
En kijk je moeder aan, verkwikt en fris;
Vervuld van liefde kijkt zij naar jouw lachjes,
Nog weet jij niet wat liefde is.
 
Maar weldra leer je die wel uit haar ogen,
En uit haar hart ook, als het, vroeg en laat,
Door moedervreugde voller nog bewogen,
Dicht bij jouw kleine hartje slaat.
 
Dan leer je zeggen wat je hart bekoorde,
Doordat je eerst je moeders spraak nabauwt,
En spoedig dan nog heel wat lieve woorden;
Je wordt de jouwen zo vertrouwd.
 
Ook komt je lieve vaders beeld opdoemen,
Je rent naar hem toe van je moeders borst,
Je leert de dingen scheiden en benoemen,
En voelt naar denken nieuwe dorst.
 
Je zult gebedjes van je moeder leren,
Zo vroom eenvoudig als haar hart ze kent,
En gaat de dag in avondrust verkeren,
Dan wijst je vader 't firmament.
 
Weet daar de Vader aller mensen wonen,
Die jou en al zijn kind'ren diep bemint,
Die al het goede vaderlijk zal lonen,
Zodat eenieder vreugde vindt.
 
Dan wandel je zo rein en blij op aarde,
Je hart gelovig en zo liefderijk!
Dus blijf zo, lieve, wil je echte waarde,
Want zulken wacht het hemelrijk.