1  [In finem, ipsi Idithun. Canticum David.]
2  Dixi: Custodiam vias meas:
   ut non delinquam in lingua mea.
   Posui ori meo custodiam,
   cum consisteret peccator adversum me.
3  Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis;
   et dolor meus renovatus est.
4  Concaluit cor meum intra me;
   et in meditatione mea exardescet ignis.
5  Locutus sum in lingua mea:
   Notum fac mihi, Domine, finem meum,
   et numerum dierum meorum quis est,
   ut sciam quid desit mihi.
6  Ecce mensurabiles posuisti dies meos,
   et substantia mea tamquam nihilum ante te.
   Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
7  Verumtamen in imagine pertransit homo;
   sed et frustra conturbatur:
   thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.
8  Et nunc quæ est exspectatio mea: nonne Dominus?
   et substantia mea apud te est.
9  Ab omnibus iniquitatibus meis erue me:
   opprobrium insipienti dedisti me.
10 Obmutui, et non aperui os meum,
   quoniam tu fecisti;
11 amove a me plagas tuas.
12 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus:
   propter iniquitatem corripuisti hominem.
   Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus:
   verumtamen vane conturbatur omnis homo.
13 Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam;
   auribus percipe lacrimas meas.
   Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te,
   et peregrinus sicut omnes patres mei.
14 Remitte mihi, ut refrigerer
   priusquam abeam et amplius non ero.