Zij zingen zijn lof, veld en woud, berg en vallei,
Ja, de kust galmt het, ook buldert de zee, dof bruisend,
Van haar Schepper de lof, van de Oneindige,
Niet bereikt nog door het danklied der natuur!
 
Toch zingt de natuur juist voor hem die haar eens schiep,
Haar geluid schalt van de hemel omlaag, luid prijzend,
In de wolkvolle nacht roept zacht de stralenglans
Van de bomen en de bergtop het omlaag!
 
Zo ruist daar het bos, en de beek lispelt het ook
Mee omhoog, prijzend, een juicher temeer! De wind waait
Naar de hemel het op! Hoog in de wolken werd
Om de redding en als dank een boog gezet.
 
Kun zwijgen dan jij, jij die God eeuwig eens  schiep?
Jij verstomt midden in 't koor om je heen? God blies jou
Juist onsterf'lijkheid in. Dank dus de Heerlijke!
Onbereikt blijft door 't gezang de gever toch.
 
Hef toch 't lied maar aan! Zing Hem lof, prijs hem, o jij,
Die ontving! Lichtstralend koor om mij heen, blij-ernstig,
Jou, verheffer van God, treed ik nabij, en zing
In verrukking, o jij koor, psalmen met jou!
 
Die werelden schiep, - dáár van de dag 't ondergaand goud
En het stof hier, vol met wriem'lend gediert' - wie is hij?
Het is God! Het is God! 'Vader!' zo roepen wij;
En ontelbaar, die met ons meeroept, zijt gij!
 
Die werelden schiep, dáár de Leeuw! Vurig ontlaadt
Zich zijn hart! Ram daar, en jij Capricorn, Pleione,
Schorpioen, en de Kreeft. Opklimmend weegt zij daar
Haar geleider. En de Schutter richt zijn pijl.
 
Daar flitst hij! Hoe klinkt, als hij zich draait, Koker en Pijl!
Hoe vereend flonker jij, Tweeling, naar ons! Je heft ook
In de roes van het gaan vrolijk je stralenvoet!
En de Vis speelt ook, en blaast stromen van vuur.
 
De roos in de Krans ademt licht! Koninklijk zweeft,
Met zijn blik vlammend, de Arend, gebiedt te volgen
De gezellen om zich! Trots, met gebogen hals,
En de vleugel mooi omhoog, zwemt daar de Zwaan!
 
Wie gaf melodie, Lier, aan jou? Lokte de klank
En het goud van hemelse snaren uit jou? Jij klinkt luid
Bij de werv'lende dans, welke, bezield door jou, 
De planeet volgt in zijn omloop om jou heen.
 
In feest'lijke pracht zweeft en draagt, halm in de hand
En wat wijnloof, de gevleugelde Maagd daar! Licht spreidt
Uit de Kruik zich in 't rond! Echter Orion kijkt
Naar de gordel, naar de Kruik kijkt hij niet om!
 
Ach, goot God ooit eens, Beker, jou uit op 't Altaar,
Dan verviel tot puin heel de schepping! Dan brak 's Leeuwen hart!
Dan viel droog ook de Kruik! Galmde er doodsmuziek
Om de Lier zelfs! En verwelkt zonk dan de Krans!
 
Ginds schiep hen de Heer! Hier, bij 't stof nader, de maan,
Jouw vriendin, zwijgende koelende nacht, zacht glanzend,
Die de lijders aan 't licht opbeurt! straks, in die nacht
Der ontslaap'nen, dan omstraalt hen plots gesternt'!
 
Ik prijs hoog de Heer! 'k Lofprijs Hem die van de maan
En de dood de koelende heilige nacht te scheem'ren
En te lichten gebood! Aarde, jij graf, dat steeds
Op ons wacht, God heeft met bloemen je bestrooid!
 
Tot scheppen ontroerd, staat hij op voor het gericht,
Het geraamt' dekkende graf, ja het veld van 't zaad, God!
Word vlug wakker, wie slaapt! Donder galmt van de troon!
"Naar 't gericht" schalt 't, en het graf hoort 't, en de dood!