Mooi met mirte getooid en ter bruiloft bereid
Treedt oppassers dochter, een prachtige meid,
Heel dapper de kooi van de leeuw in; hij doet
Zijn meesteres eer aan, ligt neer aan haar voet.
 
De geweldige, wild en ontembaar voorheen,
Kijkt braaf en verstandig naar haar die verscheen;
Het meisje, teder en liefderijk,
Zij liefkoost hem zacht en schreit tegelijk:
 
"In vroegere dagen, verwaaid als wind,
Hoe speelden wij samen, als kind en kind,
Wij móchten elkaar en hadden één ziel;
De dagen der kindsheid: hoeveel ons ontviel!
 
Jij schudde vaak machtig, heel onverwacht,
Je prachtige manen, koning vol kracht;
Ik groeide op; dat is nu geweest.
Ik ben dat kind niet meer, met kinderlijke geest.
 
O, was ik het kind nog en bleef ik bij jou,
Mijn sterke beschermer, zo eerlijk en trouw;
Ik moet echter volgen, zo is toch hun plan,
Ver weg in den vreemde de vreemde man.
 
Het viel hem op: 'best mooi is zij'.
Om mij werd gevrijd, het is nu voorbij;
Een krans in mijn haren, mijn goede vriend,
En door tranenvloed mijn blik nu verblind.
 
Begrijp je me wel? Je kijkt heel niet blij;
Ik ben toch heel kalm, wees rustig ook jij;
Daar zie ik hem komen, mijn echtgenoot dus,
Nu geef ik dan, vriend, jou een laatste kus."
 
En als hem de mond van het meisje beroert,
Men voelt hoe een schok door de kooi zich heen voert;
En als bij het hek hij de bruigom ziet staan,
Dan vangt het bruidje te sidderen aan.
 
Hij stelt bij de deur van de kooi zich op wacht,
Hij zwaait met zijn staart en brult luid met macht;
Zij smeekt hem, gebiedt hem en dreigt hem, wil voort,
Er uit; hij, vertoornd, blokkeert de poort.
 
En buiten verheft zich verwarrend getier,
De kerel roept: "Breng wapens naar hier;
Ik schiet hem neer, ik breek zijn nek."
Woest brult de getergde, schuim op de bek.
 
De gevangene tracht naar de deur toe te gaan,
Daar valt hij, veranderd, haar razend aan;
Haar mooie figuur, mishandeld zo grof,
Ligt bloedig verscheurd en verminkt in het stof.
 
Nadat hij vergoot zo het dierbaar bloed,
Legt hij zich bij 't lijk neer, met duister gemoed.
Zo ligt hij verzonken in treurnis en smart,
Tot dood'lijk de kogel hem treft in het hart.