Een meisje klaagde bitt're smart
In de toren aan het meer.
Het water klotste, 't stormde hard,
Als huilde ook het weer.
 
Rosalia van Montanvert
Was 'n meisje mooi en puur,
Voor zangers en voor 't ridderheir
De kroon op de natuur.
 
Doch voordat nog haar hart de macht
Der liefde ondervond,
Viel reeds haar vader in de slag
Aan 't Saracenenfront.
 
Tot voogd werd toen haar oom meteen,
Heer Manfry, aangesteld;
Die lacht' in 't hart - zo hard als steen -,
Slechts om haar goed en geld.
 
In 't land werd ieder deelgenoot
Weldra van de misère:
"De koude nacht des doods omsloot
De Roos van Montanvert."
 
Een zwarte doodsbanier stond uit
Op 't meisjes hoog gevang;
De somb're doodsklok dreunde luid
Drie dagen1 en nachten lang.
 
Voor eeuwig heen, voor eeuwig dood,
O Roos van Montanvert!
Nu lenig je de weduwennood,
Het wezenleed niet meer!
 
Zo klaagde ieder overal,
En tranen stroomden zeer,
Van dageraad tot avondval,
Om de2 Roos van Montanvert.
 
In 'n vieze cel die niemand wist
Verborg haar oom haar laf!
Daarna liet men de lege kist
Neer in 't familiegraf.
 
Het meisje hoorde stil en bang
De priesters, 't rouwlatijn;
Vaag door de tralies van 't gevang
Drong rode fakkelschijn.
 
Zij huiverde, voorzag haar dood;
Een loden doek viel op haar3 neer,
In stervensnacht haar oog zich sloot,
Zij zonk en was niet meer.
 
De torenbouwval aan het meer
Is nu nog steeds te zien4;
Maar wie daar wandelt ooit een keer,
Voelt vreemde huivering.
 
Ook menig herder in de streek
Zegt dat in donk're nacht
Vaak, wat een zilv'ren wolk geleek,
Hij 't meisje zweven zag.