Symra

 ... 

«Kom med Visor, og helst av deim,
som kvika og inkje krenkja:
slikt som høver vaar eigen Heim,
og slikt som me sjølve tenkja.»

«Den, som laag og liten er
og tidt med Spottord stungen,
han lettnar, naar han høyra fær
sin eigen Tanke sungen.»

«Kom med nokot, som vekkjer Mod.
D’er nog av Tvang og Trengsla.
Ei liti Hjelp var fulla god,
naar Hugen stend i Stengsla.»

 ... 

[...
...
...
...]

[...
...
...
...
...
...]

Kom med Sange og heilst af dem,
der glœder og ikke krœnker;
Ord, som passer for vore Hjem og tolker,
hvad selv vi tœnker.

Hver en ringe og retløs Mand,
der tidt med Spot bliver stungen,
faar Lindring naar han høre kan
sin egen Tanke sungen.

Kom med noget, som vœkker Mod,
nok er der af Tvang og Trœngsel,
en liden Hjœlp er ogsaa god,
naar Sindet er stœdt i Fœngsel.

 ... 

Heppen var den, som hadde Dug
til slike Vers aa kveda,
at dei, som høyrde, fekk same Hug
og kjende same Gleda.

Heppen var den, som var so hæv,
at slik ei Gaava han aatte
og kunde gjera so gilde Stev,
at Folket læra deim maatte.

 ... 

[ ... ]

Difyre legg eg so litet fram;
eg vil ikkje Tidi spilla.
Det skal ikkje verda so lang ein Glam,
eg vil berre Harpa stilla.

Eg heve freistat so einkvar Gong,
um sjølv eg Stev kunde gjera;
men sjeldan fekk eg so min Song,
som helst han skulde vera.

Difyre legg eg saa litet fram;
eg vil ikkje Tidi spilla.
Det skal ikkje verda so lang ein Glam,
eg vil berre Harpe stilla.

Dei gamle Fjell i Syningom
er alltid eins aa sjaa,
med same gamle Bryningom
og same Toppom paa.
I Bygdom byggja Sveinarne,
og Huset stender laust;
men dei gamle Merkesteinarne
dei standa lika traust.

 ... 

So stod dei gjenom Tiderna,
vel mange tusund Aar;
og Graset voks um Liderna,
og Lauvet kom kvar Vaar;
og Vinden tok um Topparne
og Vatnet tok um Fot;
men dei gilde gamle Kropparne
dei toko traust i mot.

Hugen fer so vida millom Von og Kvida.
Myket kjemer til, som ingen hadde spaatt,
myket kjemer stort, og verdar sidan smaatt.
Hugen fer so vida

Hugen fer som Draumen att og fram i Straumen,
Fram i Vegen vist eg ventar meg en Skatt,
naar eg kjemer der, so er han burte radt.
Hugen fer so vida.

Eg veit so vel, det finst ein Skatt,
som vel eg hava maatte;
og ingen Mann det vilde skadt,
um eg den Skatten aatte.
Og fann eg den, var allting vel;
eg skulde vera rik og sæl.
Men aldri veit eg Grunnen,
der han skal verda funnen.

Eg veit so vel, det finst ein Stad,
kann henda nær ved Sida,
der vist eg skulde verda glad
og gløyma burt all Kvida.
Og kom eg der, so fekk eg naa
den Ting, som mest eg sakna maa.
Men det er heile Skaden:
eg finner aldri Staden.

Eg veit so vel, det finst ein Barm
med same Kjensla inne,
med same Hug og same Harm
og same Von og Minne.
Og fann eg den, vardt allting rett,
og Livet skulde skrida lett.
Men det er verst aa minnast:
me skulo aldri finnast.

Naar eg finge den, eg vilde,
aa! eg skulde voret glad;
som til Gjestebod og Gilde
gjekk eg til min Armods Stad.
Lat so vera, det vardt Møda;
mødast lyt ein, kvart ein vil.
Um det og var trongt um Føda,
Armod er vi vante til.

Naar eg berre paa det tenkjer,
ljosnar Heimen som ein Dag;
alt eg gløymer, som meg krenkjer,
allting fær eit annat Lag.
Hugnad som ei Himmels-Sending
strøymer inn i alt mitt Vit.
Allting fær si rette Vending,
Livet fær sin rette Lit.

 ... 

Heimen er baade vond og god,
det skifter med Sut og Gaman.
Hæv er den, som med same Mod
kann taka mot alt tilsaman.

 ... 

Strenge Dagar maa koma paa,
men etter koma dei milde.
Den største Hugnad me stundom faa,
der minst me vona vilde.

 ... 

Kjært er Livet med all sin Harm;
det klaarnar, alt som det gjenger.
Men endaa treng eg ei Von i Barm
um eit, som varer lenger.

Til Lags aat alle kann ingen gjera;
det er no gamalt og vil so vera.
Eg tykkjer stødt, at det høver best
aa hjelpa den, som det trenger mest.

Og kor du bryggjar og kor du bakar,
d'er alltid ein, som det ikkje smakar; 
og naar den eine daa gjerer Rop,
so ropar sidan den heile Hop.

D'er mange nog, som vil Domar vera
og læ aat alt, som dei andre gjera.
Og Lyte finna dei rundt i Kring,
og sjølve gjera dei ingen Ting.

Ein fær no høyra so manga Grillor.
Dei døma Folk etter Klædefillor.
Er Kufta gamall, og Kroppen graa,
so skal ein vandt nokon Vyrdnad faa.

Kvat Raad skal Guten der heime hava?
Dei vil, han skal ned i Moldi grava
og endaa vera so blank og fin,
at Skinnet glansar og Kragen skin.

Skal alle ganga med kvita Hender,
so kjem det Armod i manga Grender.
Skal Guten grava og stræva hardt,
so verder Neven vel hard og svart.

D'er brotne Kvister i alle Skogar;
det henger Mold under alle Plogar;
paa alla Leider det Lyte finst,
og myket der, som ein ventar minst.

Men naar me høyra um gamla Tider,
so hadde Folket vel verre Rider.
Med all den Trældom, som no me sjaa,
so er det mildare no en daa.

Og dermed vilja me endaa vona,
at langa Tider maa myket sona,
at eingong Sanning skal vinna lett,
at eingong Folket skal faa sin Rett.