Vier oud-Vlaamsche Drinkliederen van Hoffmann von Fallersleben voor ééne stem met klavierbegeleiding

„Drinc!“ sprac den herfst, „daer hebstu wijn!“
Hi heeft mi ingheschonken.
„Drinc uit! ende vrolic salstu sijn!“
Ende vollic hebbic ghedronken.
 
„Vergheet die werelt en wat di quelt!
Wil mijns in liefde ghedenken!
Want alles hebstu, eer ende ghelt,
Sal ic di wijn inschenken.“
 
Doe hebbic ghedronken dach ende nacht,
Den herfst was drae vergheten,
Ic heb maer altoos dijns ghedacht,
Du hebs mijn herte beseten.
 
Du leefs in den wijn, mijn minnekijn,
Du sals mi iemer outmoeten,
Ic sal di wel iemer met sanc ende wijn
Ende iemer ende ewich groeten.

Het reghende seer, ic en wert niet nat,
Ic dronker den coele wijn,
Want ic bi der herteliefste sat:
Wat mochte mi liever sijn!
 
Den dach verdween, ic bleef ende sat
Bi minen minnekijn,
Het reghende seer, ic en wert niet nat,
Voor mi bleeft sonnenschijn.
	
Wi spraken dit, wi spraken dat,
Ic ende mijn minnekijn,
Dat icker de hele werelt vergat:
Hoe soet was den coele wijn!

Tis noch niet laet: 
Com, lieve maet!
Wi willen noch eens drinken,
Tot aen de kim 
Door nachtlike schim
De laetste ster doet blinken.
 
Den wijn gheeft jeucht, 
Den wijn gheeft vreucht,
Gheeft gheestich lustich leven,
Verweet het bloet, 
Maect versche moet
Ins levens doen ende streven.
 
Laet ons alom 
Den ouderdom
Maer uit ons herte verdriven,
Bi elken dronc 
So wordi jonc
Ende sult het altijt bliven!

Neen, noch hebbic ghene noot,
Noch en is mijn borse niet plat;
Hupse meisjes, wijn ende broot
Vindic noch in elker stat.
Tis aen elken cant ende strant
Ieder lant mijn vaderlant.
	
Wat ic soec, ten is niet ver,
Bliden moet begheeft mi niet.
Door den nacht noch blinct mijn ster
Als het dachlicht henen vliet.
Sterren vindic noch ghenoech,
Son ende maen aen menighen croech.
 
Lustich blijf ic altemael,
Lustich wat mijns ooc gheschiet.
Sinct mi niet den nachtegael,
Singhic selve mi een liet.
Mach ic altijt lustich sijn,
So is al die werelt mijn!