Zes liederen op tekst van Guido Gezelle

't En is van u
[hiernederwaard]1,
geschilderd [of]2
geschreven,
mij, moederken,
geen beeltenis,
geen beeld van u
gebleven.

Geen teekening,
geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk
van steene,
['t en zij]3 [dat]4 beeld
in mij, dat gij
gelaten hebt,
alleene.

o [Moge]5 ik, u
onweerdig, nooit
die [beeltenis]6
[bederven,
maar eerzaam laat
ze leven in
mij, eerzaam in
mij sterven]7.

Hoe wijsterwaster vliegt de lucht
  vol witte en lange stressen
van wolken, die ontvlochten zijn
  lijk haar van tooveressen.

't Zijn wederwijven, boos en fel,
  die, kwaad van hande en vinger,
malkanderen te keere gaan
  en vechten slag om slinger.

De wind zit in 'k weet niet welk
  geweste, 't buischt en 't bommelt
alhier, aldaar een zwepe los,
  die deur de wolken schommelt.

Zij stuiven heinde en verre, en van
  malkaar gescheurd, in stressen
van wijsterwaster vechtende, en
  verwaaide tooveressen.

O! 't ruischen van het ranke riet!
o wist ik maar uw droevig lied!
wanneer de wind voorbij u voert
en buigend uwe halmen roert,
gij buigt, ootmoedig nijgend, neer,
staat op en buigt ootmoedig weêr,
en zingt al buigen het droevig lied,
dat ik beminne, o ranke riet!

O! 't ruischen van het ranke riet!
hoe dikwijls dikwijls zat ik niet
nabij den stillen waterboord,
alleen en van geen mensch gestoord,
en lonkte 't rimpelend water na,
en sloeg uw zwakke stafjes ga,
en luisterde op het lieve lied,
dat gij mij zongt, o ruischend riet!

 ... 

O! 't ruischen van het ranke riet
weergalleme in mijn droevig lied,
en klagend kome 't voor uw voet,
Gij, die ons beiden leven doet!
o Gij, die zelf de kranke taal
bemint van enen rieten staal,
verwerp toch ook mijn klachte niet:
ik! arme, kranke, klagend riet!

Dapper strijen de musschen tusschen
't hout, dat op de boomen staat;
eer ze, legschgezinden, vinden
elke mussche heur' medemaat.
 
Neerstig dan aan 't nesten vesten
zijn ze, en, met hun' vogeltee'n,
doen ze haarkes, hooikes, strooikes
tot een keurig nestje ineen.
 
't Wiegske klaar, zoo vallen ze allen
stille; en, na geen lang verbei,
thuisgebrocht van aver taver,
ligt in elken nest een ei.
 
Nog een, nog een, nog een ... och een
musschennest halfvol, zoo 'k zie;
en, dat worden musschen, tusschen
hier en nog een' weke of drie.

Ze stappen hun' bellen aan klinken,
de vrome twee horsen te gaar;
ze zwoegen, ze zweten; en blinken
doet 't blonde gelijm van hun haar.

Ze stappen, ze stenen, ze stijven
de stringen; en 't ronde gareel,
het spant op hun' spannende lijven:
de voerman beweegt ze aan een zeel.

De wagen komt achter. De rossen,
gelaten in 't lastig geluid
der schokkende, bokkende bossen,
gaan, stille en gestadig, vooruit.

Geen zwepe en behoort er te zinken,
geen snoer en genaakt er één haar;
zoo stappen, hun' bellen al klinken,
de vrome twee horsen, te gaâr.