Fünf Gedichte von Klaus Groth

De Mann de wull liggn,
De Kater wull singn.
Do neem he den Kater
Un smeet em int Water:
Ik will di doch wisen
Wull Herr in min Hüsen!
Do legg he sik dal
Un sleep as en Pahl.

Do keemn se ganz lisen
In Schün un in Hüsen
Un pipen so lise
Un gnappern de Müse,
Un gnippen un gnappen
Un slicken un slappen
Op Bör' un in Schappen
Vun Schüttel un Teller,
To Bœn un in Keller.
Se eten sin Speck,
Toreten sin Säck,
Se eten sin Metten
Un keemn in sin Betten:
Dar beten de Æs
Den Mann inne Nœs!

De ol Peter Kruse
De hett en Karbuse,
De hett en Karbüßel,
Dar sitt he in Drüßel,
Dar sitt he un slummert,
De Abend de schummert;
Denn huelt de Wind,
Denn tuelt dat Kind,
Denn ward Peter Kruse
Asn Muse geswind!

De ol Peter Kruse
De hett en Karduse,
Dar hett he en Pack in
Vun Petum Toback in.
He stoppt sik en Bræsel,
He pafft in sin Kæsel,
He sitt to karmüßeln,
He læhnt sik to drüßeln:
Doch hört he den Wind
Un röhrt sik dat Kind,
So kumt Peter Kruse
In Suse geswind!

De ol Peter Kruse
De hett en Kapuze,
Is rug as en Pudel,
Is spitz as en Buddel,
Un weihet de Wind
Un schreiet dat Kind,
So kumt Peter Kruse
Utn Huse geswind!

„De Vullmachts Öllste -- wa heet se doch?” 
  Kathrina, Kathrin! 
„De Vullmachts Twete -- wa heet se noch?” 
  Christina, Christin! 
„De Jüngste is je noch to kleen...” 
De Jüngste is en Bild so schön,
  En Rosenknupp so fin! 

Wi gingn int Holt un reepen lud:
  Kathrina, Kathrin! 
Do schall dat mank de Böm herut: 
  Christina, Christin! 
Se hebbt sik fungn un danzt un lacht. 
De Jüngst er Nam den reep ik sacht,
  Un lisen reep se min. 

De Vullmacht stunn so blid vœr Dær: 
  Kathrina, Kathrin! 
De Moder sichel: min eenzi Gœr 
  Christina, Christin! 
De Jüngste kriggt vœr Dœr keen Schmatz, 
De Jüngste hett in Garn ȩr Schatz, 
  De Jüngste dat is min! 

En Jäger gung to jagen ut,
He gung int gröne Holt;
En Blomstruß harr he an sin Hot,
En Fingerrink vun Gold.

Int Hus so grot, int Hus so stolt
Dar wahn en Dam so fin,
Se steek den Rink em an de Hand:
«Nu büst un blüfst du min!»

He gung un schot de Hasen dot,
He schot dat wille Reh.
Wat funn he dar int gröne Holt?
En Mäden oppe Knee.

Se pflückt de roden Eerdbein af,
De grön de leet se stan.
«Kumm mit, kumm mit ut gröne Holt!
Min Jagen heff ik dan!

Wat schęr ik mi um Hus un Feld
Un Gold un Geld derbi!
De Leev is Allens op de Welt,
Un de is blot bi di!»

Wo dat Echo schallt
Dœr de Böken hin,
Na de gröne Wald
Treckt mi Hart un Sinn,
Wenn de Droßel fleit,
Wenn de Blœder weiht,
Wenn de Wind der geit
Baben hin.

De is jümmer fri,
As de grote See;
Dar is Rum vœr mi
Un dat schüchtern Veh,
Vœr de bittre Noth,
un den leben Gott,
Un dar deit de Dod
Nich mal weh.

Wenn de Droßel fleit,
Spring ik rut to Holt,
Wenn de Blœder weiht,
Ga ik noch to Wold:
Och, de seeg mi springn
Un de hör mi singn,
Un dar much ik liggn
Still un kold.