Dutch (Nederlands) translations of Drei Lieder, opus 21

Op de golvenspiegel 
drijft de boot,
Oude burchten rijzen 
hemelhoog,
Sparrenwouden ruisen 
spookachtig,
En ons hart van binnen 
huivert licht.

Want het mensenwerk toont 
diep verval:
'k Zie geen poort, geen toren 
en geen wal,
Noch hen zelf, de sterken, 
staalbeschut,
Ooit in jacht en oorlog 
aangerukt. Niets. Niets.

Treurigmakend groeisel 
woekert voort,
Waar de kracht van sagen 
wordt gesmoord.
In het kleine bootje 
zijn wij bang,
't Water dreigt, als Tijd, 
met ondergang.

In wind en in stormweer bevaar 'k de rivier,
Mijn kleren doorweekt, want de regen gutst neer;
Ik ransel de golven met krachtige slag,
En hoop op, en hoop op een zonniger dag.
 
De golven, zij jagen het kreunende schip,
Er dreigt ons een maalstroom, er dreigt ook een klip,
De rotsblokken dond'ren1 van boven omlaag,
En sparren staan zuchtend als geesten gestaag.
 
Het moest zo ver komen, ik heb het gehoopt,
Verafschuw een leven dat gladjes verloopt.
Verslonden de golven de krakende schuit,
Ik prees toch nog altijd mijn eigen besluit.
 
Dus 't water mag razen, onmachtig en kwaad,
Mijn hart voelt ontkiemen een heerlijke staat,
Nerveusheid verdrijvend -- wat doet het mij goed,
De storm te trotseren met mann'lijke moed.

De dobber schokt, de hengel beeft,
Maar licht slechts slaat hij uit.
Gij, eigenzinn'ge Nixen, geeft
De visser weer geen buit.
Ondanks zijn slimheid heeft hij pech:
De vissen buit'len spottend weg.
Hij staat geketend aan de kant,
Kan niet in 't water, zit vast aan 't land.

De gladde vlakte welt en woelt,
Door 't schubbenvolk beroerd,
Dat onbekommerd speelt en spoelt
En zijn ballet uitvoert.
Forellen dart'len heen en weer,
Toch mist de visser keer op keer.
Zij voelen wat de vrijheid is,
Dus faalt de oude visserslist.

De aarde is geweldig mooi,
maar veilig is zij niet.
De stormen brengen ijs en dooi,
De hagel of de vorst vernielt
Met 'n enk'le slag, met simp'le kracht
Het gouden graan, de rozenpracht;
De vissen onder hun zachte dak
Bereikt geen storm, hoe sterk en strak.