De vorst heeft van mijn woning 
het dak berijpt;
Maar warm is het gebleven 
in 't woonverblijf.

De winter heeft mijn schedel 
met wit gedekt;
Toch stroomt het bloed, het rode, 
nog door mijn lijf.

De jeugdblos op de wangen, 
de rozen zijn
Gaan hangen en gegaan, 
omdat niets beklijft.

Waar zijn zij heen gegaan dan? 
In 't hart gedaald;
Daar bloei'n ze allerhande, 
zo 't was, zo 't blijft.

Zijn alle vreugdestromen 
op aard' verdroogd?
Nog vloeit er door mijn boezem 
een stille beek.

Zijn alle nachtegalen 
in 't veld verstomd?
Toch is bij mij in stilte er 
nog1 één die spreekt.

Die zingt steeds: "Heer des huizes, 
sluit af je poort,
Dat niet de kou der wereld 
je huis indrijft.

Sluit uit de vuile adem 
der werk'lijkheid,
En geef slechts geur van dromen 
nog gastverblijf!"

[ ... ]

Nimmer, geloof me, verschijnen de goden, 
nimmer alleen,
Amper is Bacchus, de lolbroek, gekomen,
Of daar komt Amor, met lachende konen,
Phoebus de prachtige komt ook meteen.
Zij naad'ren, zij komen, de hemelsen, allen,
Met godenvolk vullen zich snel d' aardse hallen.
 
Zeg, hoe onthaal ik, de aardebewoner, 
't hemelse koor?
Deel met mij jullie onsterfelijk leven,
Goden! Wat kan u de sterveling geven?
Ga er met mij naar d' Olympus vandoor!
De vreugde, zij woont slechts in Jupiters streken.
O, vul hem met nectar, o reik mij de beker!
 
Reik hem de beker! O, schenk nu de dichter, Hebe1, 
maar in; schenk hem de wijn!
Vochtig zijn ogen met hemelse dauwval,
Dat hij de Styx2, de gehate, niet zien zal,
Eén van de onzen zich waant wel te zijn.
De hemelse bron, ja, zij ruist en zij parelt,
Het hart wordt nu rustig, het oog gaat al stralen.