Er bloeit een bloempje, niet geacht,
In ’n stil dal, zonder praal;
Dat streelt het oog en ’t hart zo zacht
Als ’n avondzonnestraal;
Het is veel kostbaarder dan goud,
Dan parels, diamant:
Men noemt het ‘Bloempje Schattebout’
Met recht in ’t hele land.
 
‘k Moet zingen wel een heel lang lied
Van wat mijn bloempje doet;
Wat er voor wonderlijks geschiedt
Aan lichaam en gemoed.
Wat geen elixer, pil of sap
Voor u ooit krijgt gedaan,
Dat levert u mijn bloempje rap
Al ziet men ’t hem niet aan.
 
Wie Schattebout in ’t vaandel voert,
Wordt ’n engel haast daarvan.
Dat heb ik, innig diep ontroerd,
Gezien aan vrouw en man.
Bij man en vrouw, oud maar ook jong,
Trekt ’t als een talisman
Voor ‘n ziel geluk en adeldom
Echt onweerstaanbaar aan.
 
Op ‘n stijve hals een patsershoofd,
[Dat echter elk niveau
Ver, ver beneden zich gelooft,
Dat staat beslist zozo.]1
Als ergens hoge rang of goud
Je gaf een stijve kraag,
Dan lost hem wel mijn Schattebout
En buigt je hoofd omlaag.
 
Het weeft ook over je gezicht
Een vriend’lijk waas, heel teer;
En trekt voor ‘t felle ogenlicht
De wimpers dimmend neer.
Het maakt de stem tot fluitgezang
Bij wie een keel opzet,
En wijzigt in zefyrengang
Van ’n nurks de woeste tred.
 
Op ’n luit wel lijkt het mensenhart,
Dat met muziek zich uit.
Toch spelen dikwijls pret en smart
Te onbeheerst en luid;
De smart, als eer en macht en goud
Opeens de deur uitgaan,
En pret, als zij in menigvoud
Daar pralend vóór weer staan.
 
O, hoe dan Schattebout een mens
Zo mild en lieflijk stemt!
Hoe alleraardigst luim en ernst
In zijn betoov'ring zwemt!
Hoe niemand dan iets doet of zegt,
Dat woede doet ontstaan!
Men trekt dan ook zijn nek niet recht
En gaat niet vooraan staan.
 
O, hoe men dan zo goedgemutst,
Zo vreedzaam werkt en leeft!
Hoe om het bed waarop men rust,
De slaap zo zeeg’nend zweeft!
Want Schattebout weert af gestaag
Wat giftig bijt en steekt;
Al stak een stoker nog zo graag,
De kans daartoe ontbreekt!
 
Ik zing, m’n vriend, geloof me maar,
Geen fabel voor een kind,
Zelfs als je ’t wonder vreemd en raar
En ongelooflijk vindt.
Mijn lied geeft slechts de zwakke schijn
Weer van de lieflijkheid
Die Schattebout op groot en klein
Met woord en wezen spreidt.
 
Ach! Had je ooit maar haar gekend,
Mijn kleine lieve Saar,
- De dood bracht haar aan ’s levens end,
Wreed achter ’t trouwaltaar -,
Dan zag je het compleet stramien
Wat Schattebout vermag;
Je zou in ‘t licht der waarheid zien
Als in de held’re dag.
 
Door haar werd ‘k honderdmaal behoed,
Als ‘k weer eens draafde door.
Zacht bracht zij ’t terug in mijn gemoed,
Wanneer ik het verloor.
Nu grist een geest van ongeduld
Het weg vaak, niet zo kies.
Pas als ‘k moet boeten voor mijn schuld,
Betreur ik het verlies.
 
O, wat ooit bloempjes wonderkracht
Op allerlei gebied
Aan mijn beminde heeft gebracht,
Zegt niet het langste lied! –
Daar ’t meer dan zijde, parels, goud
De schoonheid glans bereidt,
Noem ik het ‘Bloempje Schattebout’,
Maar ’t heet – Bescheidenheid.