Wo dat Echo schallt
Dœr de Böken hin,
Na de gröne Wald
Treckt mi Hart un Sinn,
Wenn de Droßel fleit,
Wenn de Blœder weiht,
Wenn de Wind der geit
Baben hin.

De is jümmer fri,
As de grote See;
Dar is Rum vœr mi
Un dat schüchtern Veh,
Vœr de bittre Noth,
un den leben Gott,
Un dar deit de Dod
Nich mal weh.

Wenn de Droßel fleit,
Spring ik rut to Holt,
Wenn de Blœder weiht,
Ga ik noch to Wold:
Och, de seeg mi springn
Un de hör mi singn,
Un dar much ik liggn
Still un kold.