En nochtans kan ik anders niet:
Ik moet je vriend wel zijn,
Ofschoon jouw oog mij amper ziet,
Trots mij misgunt zijn schijn.
Ik wil, ik zal, ik moet jou wel beminnen
Waardoor wij bei verdriet slechts winnen,
Daar mijn wens toch niet telt
En jou mijn stem slechts kwelt.
 
Hoe meen’ge dag, hoe meen’ge nacht,
Ja, uren bij de vleet
Heb ik met klagen doorgebracht,
En jij lacht om mijn leed!
Je weet, je hoort, je hoort en ziet mijn pijnen;
En laat niet één daarvan verdwijnen.
Zodat ‘k mij afvraag dit:
Of jij een hart bezit.
 
Ben jij dan hard als steen en staal,
Waarop men slechts kan slaan?
Veld, weiden, bossen, berg en dal,
Zij zien mijn treurnis aan.
De vogels zuchten op mijn klagen,
Het lege bos herhaalt mijn vragen.
Maar jij, hoogmoedig wicht,
Houdt oor en ogen dicht.
 
Ach, denk toch, denk toch wat je doet.
Ik kan niet anders zijn.
Verdriet geeft troost aan mijn gemoed,
Maar jij veracht mijn pijn.
Mag ik dan geen respect verlangen,
Laat mij dan een gunst slechts ontvangen
En accepteer alleen,
Dat ik hier sterf meteen.