Ontwaak, mijn schat,
En luister wat,
Let op wat ik ga vragen:
Mijn hart zoekt fleur
In jouw faveur.
Laat, vrouw, mij niet versagen.
Op jou zet ‘k in
Mijn ziel en zin,
Zie dat maar in,
Laat mij van trouw genieten.
 
Jouw trotse lijf,
Zij mijn bedrijf,
Laat in je hart mij kijken,
Sluit mij daar in,
Mijn hartsvriendin,
Doe mijn verdriet toch wijken.
Om wat ‘k verdraag,
Bij dag, bij nacht,
Voor jou, vorstin,
Wees vriend’lijk mij ter wille.
 
Ach, jongeman,
Genoeg daarvan,
Je bent mij veel te lustig
En als ik deed
Wat jij mij smeekt,
Ik vrees, het bleef niet rustig.
Ik dank je zeer,
Mijn waarde heer,
Ja, voor je trouw,
Die je mij schenkt van harte.
 
Toen lagen zij bei,
Van zorgen vrij,
De lange nacht heel blijde,
Tot over hen heen
De dag al scheen,
Nog zal mijn trouw niet lijden.
Nog heel lang, vrouw
Lig ik bij jou,
Geloof mij nou,
Laat liefde mij genieten.
 
De wachtersman
De burcht op kwam:
Ligt iemand hier verborgen?
Hij sta snel op
En ga dan heen,
Dat hij niet komt in zorgen.
Neem afscheid van
De mooie vrouw,
Het luistert nauw,
Reeds schijnt de helle morgen.
 
Van daar vlug hij sprong,
Hief aan en zong
Wat hem was overkomen
Met een mooi wijf;
Haar fiere lijf
Had minnend1 hem vastgenomen.
Had hem verplicht,
Hij heeft gedicht
Een meezingwijs
Over een schone vrouwe.