Gunhilde leefde stil en vroom
In haar kloostercel alleen,
Tot zij, door haar biechtheer verleid,
Met hem uit ‘t slot verdween.
 
Hij trok met haar de wereld door,
Zij leefden bandeloos;
De monnik pleegde spelbedrog,
Ging eind’lijk ook op roof.
 
Gunhilde, ach jij arme vrouw,
Gunhild, wat moet je dan?
Zij staat alleen in vreemd gebied,
Aan de galg, daar hangt haar man.
 
Zij schreit zich nu de ogen rood:
O wee, wat heb ‘k gedaan?
Ik wil naar huis en boete doen,
De straf voor ’t kwaad neem ‘k aan.
 
Zij bedelde door heel het land,
Aalmoezen nam zij aan,
Tot bij de Rijn zij in het woud
Voor ’t klooster kwam te staan.
 
Zij klopte aan de kloosterpoort,
De poort werd opengedaan;
Zij ging toen staan voor de abdis
En ving te wenen aan.
 
Neem, moeder, terug ’t verloren kind,
Dat onterecht ontkwam,
En laat het harde boete doen;
’t Verdient de zware ban.
 
Gunhilde, spreek, wat wil je hier?
Houd op, het is mij wel.
Je zat toch immers in gebed
Steeds  in je kleine cel.
 
Gunhilde, jij mijn heilig kind,
Waarom vraag jij de ban?
Als jij voor de kerk wilt boete doen,
Wat moet ik, armste, dan?
 
Ze brachten haar weer naar haar cel,
Zij snapte ’t niet meteen.
De engel, die haar steeds verving,
Ging daad’lijk van haar heen.