Vreugde, koningin der wijzen,
Die - met bloemen ’t hoofd versierd -,
U op gouden lieren prijzen,
Kalm, terwijl de boosheid tiert:
Wil mij van uw troon aanhoren,
Kind der wijsheid, die ’t jaar rond
In uw kroon als toebehoren
D’ allermooiste rozen bond.
 
Rozen, die met frisse blaad’ren
Ondanks kou in bloei steeds staan,
Ondanks hitte, tijdens onweer,
Als uit wolken vlammen slaan,
Die uw lokkig haar doorsling’ren,
Niet slechts aan Cytherea’s borst,
Als de Gratiën voor u zingen,
Of slechts bij Lyaeus' dorst.
 
Zij bekransen u in tijden,
Die geen zonlicht ooit opklaart,
Zagen u ’t geluk bestrijden,
De tiran van onze aard’,
Die rondom zijn reuzenleden
Donderende wolken boog,
En met vreselijk gevedert’
Tussen aard’ en hemel vloog.
 
Uzelf en uw rozen zagen
Ook de streken van de nacht
Zelfs de troon des doods belagen,
Waar de koude doodsschrik wacht.
En uw pad, uw dapp’re gangen,
Werden zacht door ‘t licht gebleekt
Van de vrouw met volle wangen,
Cynthia die door ‘t duister breekt.
 
U was deze heer des levens,
Was de dood geen ramp of straf,
En hij stuurde ook vergeefs dus
Steeds zijn werpspies op u af,
Daar op ’t treurigmakend veld reeds
Hoop steeds aan uw zijde ging
En met diamanten schild steeds
Boven u beschermend hing.
 
Heb ik dus mijn koene snaren
Met geschal uw lof geleerd,
Die wellicht in verre jaren
’t Ongeboren mensdom hoort;
Heb ik de bebloemde paden,
Waar gij wandelt, nagespeurd,
En van stormgebeukte kusten
Enkelen naar u gevoerd:
 
Godin, ‘k smeek om uw genade,
Wees uw dichter welgezind,
Dat hij schijngeluk versmade,
Zonder goud zich rijk ook vind’;
Dat zijn leven wel verborgen,
Maar toch zonder slavernij,
Zonder blaam en zonder zorgen,
Wijze vrienden dierbaar zij!