Waar ben jij, beeld, dat vóór mij stond,
Toen in de tuin ik droomde,
In ‘t haar de rosmarijn mij bond,
Die mijn bed daar omzoomde?
 
Waar ben jij, beeld uit dromenland,
Dat in de ziel mij blikte,
Daarbij een warme meisjeshand
Mij aan de wangen drukte?
 
Nu zoek ik jou, vervuld van smart,
In ‘t dorp soms bij de linden,
Of in de stad, schat van mijn hart,
En kan je nergens vinden.
 
Ik kijk wel ieder venster in,
Waar ‘n sluier mocht bewegen,
Maar nog kwam ik mijn hartsvriendin
In geen der huizen tegen.
 
Kom zelf nu, droombeeld van de nacht,
Wil als een engel komen
En in die fleur’ge herdersdracht
Die ‘k toen heb waargenomen!
 
Breng mee die zwanenwitte hand,
Die mijn hart heeft gestolen,
De purperrode boezemband,
Het bosje met violen.
 
Jouw grote blauwe ogenpaar,
Waaruit een engel blikte;
‘t Gezicht, zo vriend’lijk, wonderbaar,
Dat goedenavond knikte;
 
De mond, dat paradijslijk ding,
De kuiltjes in je wangen,
Waardoor de hemel openging:
Laat mij dat, lief, ontvangen!