Toen uit Egypte Israel,
Van ’t volk weg der barbaren,
Vertrokken uit het heidendom
Al Jacobs kind’ren waren,
Toen werd Judea God gewijd
En Israel in eeuwigheid
Deel van zijn rijk en erfgoed.
 
De schelfzee zag ’t verbaasd, en week:
De Jordaan werd beteugeld,
Als rammen sprongen bergen hoog
Als lammeren de heuvels.
Wat was er, schelfzee, dat je week?
Dat jij, Jordaan, beteugeld bleek?
Dat bergen en heuvels sprongen?
 
Doordat hun God opeens verscheen
- Hij laat de schepping leven –
Begon bij ’t zien van Jacobs God
Daar aard’ en zee te beven,
De god wiens macht’ge wonderkracht
Uit steen en rotsen zee voortbracht,
Uit kiezel waterbronnen.
 
Niet ons geef eer, nee Heer, niet ons,
Uw roem moet alles vullen,
Alleen om uw meedogendheid,
Uw waarheid te onthullen.
In U slechts is volkomenheid
En al uw doen barmhartigheid;
Lof zij uw naam gegeven.
 
Laat nu niet meer met valse spot
Het volk der heid’nen vragen:
‘Waar is hun oppermacht’ge God,
Die voor hen zorg zou dragen?’
Ten hemel troont God onze Heer,
En wat hij wil, dat zet Hij neer,
Almachtig, goed, vol wijsheid.
 
De heidengoden, zilver, goud,
Die daaruit slechts ontstonden,
Die hebben oren, horen niet,
Hun oog is blind bevonden,
Een mond en keel ook, die niet spreekt
En reuk, gevoel en gang ontbreekt
Hun neus, hun handen, voeten.
 
Als zíj, zo worde die hen maakt
En die hen schenkt vertrouwen;
Maar Israels en Aarons huis
Wil op de Heer juist bouwen,
En elke vrome hoopt op hem.
Behoed wordt hij zo voor de klem.
God is zijn schild, zijn helper!
 
Steeds was God op ons heil bedacht
Als onheil ons kwam tegen;
Hij heeft gezegend Israel,
Gaf Aarons huis zijn zegen.
De Heer heeft alwie Hem erkent
Erbarming, zegen toegekend,
De kleinste en de grootste.
 
Nog verder kome ook Gods heil
Op u en op uw kind’ren,
Steeds breide zich zijn zegen uit
En moge ‘t kwaad vermind’ren.
Die aard’ en hemel heeft gemaakt,
Door Hem zij ook zijn volk bewaakt,
Behoed zijn zalig erfgoed.
 
Gij gaaft, Heer van het hemelrijk,
De aard’ aan mensenzonen;
Van doden in het schimmenrijk
Hoort Gij geen lofzangtonen;
Maar wij, die nog in ‘t leven staan,
Wij prijzen U van nu af aan
Te allen, allen tijde!