In eenen donkeren zomernacht
hebt gij de ruste verworven.
Ik heb u zelf naar het graf gebracht!-
Mijn leven, ach! was gestorven.

In eenen donkeren zomernacht,
lei ik u zelve ter ruste.
De nachtegaal kloeg nooit droever klacht,
mijn Doode, don toen ik u kuste!

Ik droeg U op 't herte, door 't spokering woud,
ik prangde U zoo vast in mijne armen!
Mijn oog was zoo mat en mijn herte zoo koud,
en vruchtloos wou 'k U verwarmen!

En 'k heb daar zoo lang door de velden gewaard,
de ziele vol wilde gedachten . . .
De sterrekens pinkten door 't zuchtend geblaart,
als duivelenoogen, die lachten . . .

En bevende heesters, in somberen rouw,
prevelden doodengebeden!
Maar ik, wat ook schreide de nachtlike douw,
ik heb niet geweend, - maar . . . geleden!