Grafgezangen = Grabgesänge. Ein Cyklus von 7 Liedern für 1 Singstimme mit Pianofortebleitung

Da blüht auf dem Grab ein Vergissmeinnicht
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Daar bloeit op het graf een vergeetmijniet,
diep tusschen de treurende halmen.
Daar hijt door de gerzen een rouwvol lied,
de wind  zingt er doodenpsalmen.

Het houtene kruisken bedekt den grond,
verbroken, vermolmd, verlaten.
Het klimmerblaadje slingert er rond . . .
Wat kan het der Doode baten?

De winden ruischen al over het graf,
en laten hun "Requiem" hooren;
zij schudden van 't loover den dauwdrop af.
Die zal, wie daar sluimert, niet storen!

Daar bloeit op het graf een vergeetmijniet,
de wind zingt er doodenpsalmen.
Ach! zij, die daar sluimert, zij trilt bij het lied
en zucht, diep onder de halmen.

Du bist gestorben und ruhest in Fried'
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Gij zijt gestorven, en rust daar zoo zoet,
en ligt daar zoo stil in uw doodkist neer . . .
Maar ach! al die min, die mijn hert heeft gevoed,
maar ach! al die droomen van 't dichtergemoed,
die bleven, die bleven, en roepen U weer!

Gij zijt gestorven, en rust daar zoo zoet,
en ligt daar zoo kalm onder 't wuivende gras . . .
Maar ach! al mijn hopen, in aakligen gloed,
als pikzwarte raven met bekken vol bloed,
doorboren mijn boezem met spottend gekras!

Wir sassen voller Wonne
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Wij zaten, 't hert vol wonne,
in d'avondschijn te droomen,
en volgden de roode zonne,
die neerzonk achter de boomen.

Ons zielen neurden een avondlied,
en dachten aan sterven noch scheiden!
Wij zagen het niet, wij voelden het niet:
een spook zat tusschen ons beiden!

Daar zat het, onbewogen,
en toen ik u kwam to omarmen,
toen brandden zoo wild zijne oogen,
toen reikte 't u, grijnzend, de armen!

En toen gij mij zwoert: "in eeuwigheid!"
toen sprong het van wellust in 't ronde,
toen maakte het licht uw doodbed bereid
op 't kerkhof, en mat er den gronde!

In einer dunkelen Sommernacht
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

In eenen donkeren zomernacht
hebt gij de ruste verworven.
Ik heb u zelf naar het graf gebracht!-
Mijn leven, ach! was gestorven.

In eenen donkeren zomernacht,
lei ik u zelve ter ruste.
De nachtegaal kloeg nooit droever klacht,
mijn Doode, don toen ik u kuste!

Ik droeg U op 't herte, door 't spokering woud,
ik prangde U zoo vast in mijne armen!
Mijn oog was zoo mat en mijn herte zoo koud,
en vruchtloos wou 'k U verwarmen!

En 'k heb daar zoo lang door de velden gewaard,
de ziele vol wilde gedachten . . .
De sterrekens pinkten door 't zuchtend geblaart,
als duivelenoogen, die lachten . . .

En bevende heesters, in somberen rouw,
prevelden doodengebeden!
Maar ik, wat ook schreide de nachtlike douw,
ik heb niet geweend, - maar . . . geleden!

Ich hab' dich jüngst im Traum geseh'n
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

En 'k heb U in een droom gezien,
op het bruidsbed, - tusschen vier planken!
Gij laagt daar zoo blank in uw sneeuwen gewaad,
zoo rein was de lach op uw doode gelaat,
Schoonslaapsterken, - tusschen vier planken! . . . 

En wonderer bloemen, in lentepracht,
ontsproten rond uwe sponde . . .
O schrik! aan uw rechterzijde, daar zat
de afschuwlike spinster, de Dood, en bad,
domslapend, naast uwe sponde!

Ik was, ach! de Prins, due u wekken moest:
" Schoonslaapsterken, wouds du ontwaken?" - 
Ik zoende U zoo hoopvol, zoo minnend de wang,
ik noemde U bij naam en herhaalde 't zoo lang!
Maar de slapende spinster, die lachte!

Erwach', erwach', du Holde
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Hou op, hou op met slapen, en schei met droomen uit!
Thans wordt onze echte bezegeld, - du bleeke, zoete bruid!
De linden zullen ruischen, vol wondren vooglenzang,
de sterren zullen beschijnen den zwijgenden bruiloftgang!

O kom! De feeststoet nadert, de klokken luiden alreê,
en in den nevel dagen de priesters wit als snee . . .
De linden zullen ruischen, vol wondren vooglenzang,
de sterren zullen beschijnen den zwijgenden bruiloftgang!

De maan, een reuzenhostie, bekroont den heuvelkling.
Daar schenk ik U, te pande, den gouden vingerring.
Hou op, hou op met slapen, en schei met droomen uit!
Ik prang U in mijne armen, du bleeke, zoete bruid!

Wer sprenget so spät
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Wie draaft zoo laat, in spokender jacht,
alleen door den donkeren zomernacht?
Een blinkende zeis in een knooklige vuist,
een pikzwart kleed, waar de wind in ruischt!
De sterren pinken zoo vreemd, zoo hel!
Hoerra! Verliefden rijden snel!

"Och! neem mij met u door den spokenden nacht,
och! neem mij met u, waar het bruidje mij wacht!
Mijn hert is dood! Mijn licht is uit!
Och! voer mij met u in den arm mijner Bruid!"
De sterren pinken zoo vreemd, zoo hel!
Hoerra! Verliefden rijden snel!

"Och! neem mij met u door den spokenden nacht,
de plankende kist is zoo donzig, zoo zacht!
Daar leg ik voor immer mijn hand in heur hand.
Vereend in den Dood is de machtigste band!"
De sterren pinken zoo wild, zoo hel!
Hoerra! De Dooden rijden snel!