‘k Voel mijn hele inborst muiten,
Dat ‘k steeds, Plato, honds getrouw
Zit gebogen over jou.
Het is tijd voor ’n blik naar buiten;
‘k Moet mij bij de frisse bronnen
In het groen vermeien gaan,
Waar de mooie bloemen staan, 
En de vissers ’t werk begonnen.

Waartoe dient al dat studeren?
’t Maakt je moe en dood’lijk bleek.
Ondertussen laat de beek
Van ons leven ons laveren
- Voordat het ons inzicht baarde, -
Naar ons laatste einde toe.
Dan komt, zonder slim gedoe,
Toch dit alles in de aarde.

Hela, jongen, ga toch vragen
Waar de beste dronk mag zijn,
Neem je kruik, vul ze met wijn.
Al het treuren, leed en klagen
Dat ons leven doet als slaven, 
Vóór wij glijden in de krocht,
Wil ik in het zoete vocht
Dat de druif ons geeft, begraven.

Koop meteen ook wat meloenen
En vergeet de suiker niet;
Dat j’ in alles goed voorziet.
’n Ander mag de penning zoenen,
Die bij al zijn goud en schatten
Zich doodziek te tobben pleegt
En zich nors te bed begeeft:
‘k Wil mij, als het kan, bezatten.

Beste broeders, laat u vangen
Door muziek en goede wijn,
Niets kan, denk ik, beter zijn
Dan een dronk en goede zangen.
Laat ik dan niet veel te erven,
Nou, ik heb ik wel eed’le wijn,
‘k Wil met and’ren vrolijk zijn,
Ook al moet alleen ik sterven.